Ουκρανική Κρίση:
Παίρνοντας το μέρος μας

1,761 words

English original here

μετάφραση του Α. Γ.

Η κατάσταση στην Ουκρανία δείχνει ξεκάθαρα πως ακόμα και ιδιαίτερα συγγενικοί λαοί – Ρώσοι και Ουκρανοί – μπορούν να είναι τόσο διχασμένοι, από την γλώσσα και την ιστορία, που να θέλουν να χύσουν ο ένας το αίμα του άλλου. Όταν δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες, η πιο ρεαλιστική και ανθρωπιστική λύση είναι το Τσεχοσλοβακικό μοντέλο του φιλικού διαζυγίου, αντίθετα με το Γιουγκοσλαβικό μοντέλο, που καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα μέσω αιματηρών συγκρούσεων και εθνοκάθαρσης.

Συνεπώς, στηρίζω απόλυτα τους Ουκρανούς εθνικιστές που ζητούν να χαράξουν μία ανεξάρτητη πορεία για το έθνος τους. Καταλαβαίνω την καχυποψία τους προς την Ρωσία και την επιθυμία τους να απαλλαχθούν από τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και ελπίζω πως θα απορρίψουν επίσης τις ΗΠΑ/ΕΕ/ΝΑΤΟ ως μία λανθασμένη εναλλακτική. Οι Ουκρανοί Λευκοί Εθνικιστές το καταλαβαίνουν αυτό ήδη και ελπίζω πως θα πείσουν περισσότερους από τους συμπατριώτες τους.

Αλλά, σύμφωνα με τις ίδιες εθνικιστικές αρχές, πιστεύω επίσης πως είναι λογικό η Κριμαία να αφήσει την Ουκρανία και να επανενωθεί με την Ρωσία. Πιστεύω πως είναι λογικό για το ανατολικό κομμάτι της Ουκρανίας να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση επίσης. Είναι πολύ πιο λογικό η Ρωσία να κυβερνά την Κριμαία (παρά την Ουκρανική και Ταταρική μειονότητα) απ’ ότι την Τσετσενία και το Νταγκεστάν.

Ξεκαθάρισα επίσης πως, αν και συναισθηματικά προτιμώ τον Βλαδίμηρο Πούτιν σε μία οποιαδήποτε σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσίας, δεν είναι φίλος του Εθνικισμού στην Ρωσία ή οπουδήποτε. Επίσης, το ουκρανικό ζήτημα δεν αποτελεί ένα δίλημμα μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, διότι υπάρχουν πραγματικοί Εθνικιστές στην Ουκρανία – συγκεκριμένα το Σβομπόντα και ο Δεξιός Τομέας – που αναζητούν έναν εθνικιστικό Τρίτο Δρόμο μεταξύ της Αμερικανικής και Ρωσικής κυριαρχίας. Οι Λευκοί Εθνικιστές πρέπει να στηρίξουν το Σβομπόντα, τον Δεξιό Τομέα και μία ανεξάρτητη Ουκρανία. Επειδή η εθνική αυτοδιάθεση είναι αυτό που θέλουμε για όλους τους λαούς.

Ούτε το Σβομπόντα ούτε ο Δεξιός Τομέας είναι τέλειοι, αλλά, αν οι δυτικοί Λευκοί Εθνικιστές είναι πρόθυμοι να παραβλέψουν το γεγονός πως ο Πούτιν φυλακίζει τους Ρώσους Λευκούς Εθνικιστές για “μίσος” και ισχυρίζεται πως πολεμάει τον “φασισμό” και τον αντισημιτισμό στην Ρωσία, τότε νιώθω πως μπορώ να είμαι κάπως επιεικής με τις σχετικά μικρές γκάφες των Ουκρανών Λευκών Εθνικιστών.

Αμφότεροι ο Δεξιός Τομέας και το Σβομπόντα, παραδείγματος χάριν, υποστηρίζουν τη διατήρηση των παρόντων συνόρων της Ουκρανίας. Αυτό φαίνεται μάλλον “σοβινιστικό” σε μένα. Αλλά, από την άλλη μεριά, αν ήθελα να υποστηρίξω τον διαμελισμό της Ουκρανίας, σύμφωνα με τα εθνικά και γλωσσικά σύνορα, αλλά δεν μπορούσα να το πω, για τον φόβο της απώλειας της υποστήριξης των σοβινιστών, ίσως υποστήριζα παρόμοια μέτρα – που δεν προκαλούν μεγάλη ζημιά, αλλά περιέχουν ισχυρό συμβολισμό – για να μεγαλώσουν την ένταση, να πολώσουν τον πληθυσμό και να επιταχύνουν τον εθνικό διαμελισμό. Και αυτές οι απόλυτα προβλεπόμενες συνέπειες φαίνεται να έρχονται στο προσκήνιο.

Οι βασικές διαφωνίες με την θέση μου είναι οι ακόλουθες:

Πρώτον, λέγεται πως το Σβομπόντα και ο Δεξιός Τομέας συμπλέουν με, ή ακόμα ελέγχονται από, “τους Εβραίους”. Όλως περιέργως, οι ίδιοι άνθρωποι που ανακινούν αυτό το επιχείρημα δεν έχουν τίποτα να πουν για το γεγονός πως ο Πούτιν έχει εγκάρδιες σχέσεις με την ρωσοεβραϊκή κοινότητα, έχει τοποθετήσει Εβραίους στην κυβέρνησή του και ισχυρίζεται πως μάχεται τον Ουκρανικό αντισημιτισμό. Για ποιο λόγο δεν ελέγχεται και ο Πούτιν από “τους Εβραίους” λοιπόν;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν Εβραίοι και στις δύο πλευρές της διαμάχης, όπως γίνεται σε κάθε διαμάχη, και αυτό είναι που σημαίνει η εβραϊκή ηγεμονία πραγματικά: Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, είναι πάντα έτοιμοι να επωφεληθούν. Αυτό δεν σημαίνει πως η εβραϊκή επιρροή είναι καλοκάγαθη, πως πρέπει να την αγνοήσουμε ή ότι δεν πρέπει να είμαστε καχύποπτοι για τους πολιτικούς που σχετίζονται με Εβραίους. Αλλά σημαίνει πως, από μόνη της, η ανάμειξη των Εβραίων δεν αποδεικνύει τίποτα για τους άλλους παράγοντες στο παιχνίδι ή για το πιθανό αποτέλεσμα.

Το νέο δεν είναι πως ένας Εβραίος είναι επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης του Κιέβου. Το νέο δεν είναι πως ένας Εβραίος ολιγάρχης έχει διοριστεί κυβερνήτης στη Ουκρανία. Το νέο είναι πως το Σβομπόντα, ένα από τα πιο ριζοσπαστικά εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη, που περιέχει Εθνικοσοσιαλιστικά, παραδοσιοκρατικά, και φιλοεβραϊκά στοιχεία – είναι επίσης στην νέα κυβέρνηση. Το νέο είναι πως τα μέλη του Σβομπόντα και του Δεξιού Τομέα κατέβηκαν στον δρόμο, διακινδύνευσαν την ζωή και την ακεραιότητα τους, και έπαιξαν κομβικό ρόλο στην ανατροπή του καθεστώτος Γιανουκόβιτς. Οι δυτικοί Λευκοί Εθνικιστές θα έπρεπε να χειροκροτούν τα ξαδέρφια τους στην Ουκρανία για το θάρρος και την αφοσίωση τους – και να αναρωτηθούν τι μπορούν να μάθουν από αυτά – όχι να ψιλολογούν, να κατακρίνουν το παραμικρό και να καταπίνουν αμάσητο τον Πούτιν.

Δεύτερον, λέγεται πως η Ρωσία είναι η μοναδική δύναμη ικανή να αντιμετωπίσει την αμερικανοκίνητη παγκοσμιοποίηση, άρα πρέπει να υποστηρίξουμε την Ρωσία σε αυτή την κρίση, μην τυχόν και αποτύχει και μαζί της χαθεί και η καλύτερη ελπίδα για τον Ευρωπαίο άνθρωπο. Από πού να αρχίσουμε;

1) Η Ρωσία δεν είναι η μοναδική δύναμη ικανή να αντιμετωπίσει την πορεία της Αμερικής προς μια μονοπολική ηγεμονία. Υπάρχει η Κίνα και η Ινδία.

2) Η Ρωσία δεν θα εξαφανιστεί αν χάσει αυτόν τον γύρο. Εξάλλου, η Ρωσία μπορεί να έχασε τον Γιανουκόβιτς, αλλά φαίνεται πως κερδίζει στην Κριμαία, και η ανατολική Ουκρανία ίσως ακολουθήσει.

3) Οι Λευκοί Εθνικιστές είναι οι πιο περιφρονημένοι και αδύναμοι άνθρωποι στον πλανήτη (εκτός της Ουκρανίας, όπου έχουν υπουργούς στην προσωρινή κυβέρνηση). Η συμπάθειά μας προς την Ρωσία, σωστή ή λανθασμένη, είναι ανίκανη να επηρεάσει το αποτέλεσμα της κρίσης.

Δεν με ελκύουν οι συγκρίσεις με τα αθλητικά, αλλά οι ψυχολογίες της φανατικής υποστήριξης μίας πολιτικής και μιας ομάδας είναι παρόμοιες. Και οι δύο αφορούν άτομα που ταυτίζονται φανταστικά με μια ομάδα. Από την στιγμή που έχει ολοκληρωθεί αυτή η ταύτιση, οι οπαδοί πιστεύουν πως απλώς υποστηρίζοντας την ομάδα τους – ακόμα και από τον καναπέ τους – μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα του αγώνα. Είναι μια μαγική μορφή αιτιότητας. Οι οπαδοί επίσης νιώθουν την περηφάνια της νίκης και την απόγνωση της ήττας σαν να είναι μέλη της ομάδας, αντί για παθητικοί θεατές. Ο υπερβολικός πολιτικός σχολιασμός ταιριάζει σε αυτή την περιγραφή. Ο φλογεροί υποστηρικτές νιώθουν πως οι μοίρα των εθνών εξαρτάται από τις απόψεις αδύναμων ανθρώπων στην άλλη άκρη του πλανήτη. Οπότε φρόντισε να έχεις την σωστή άποψη.

Αλλά, δεδομένου ότι οι Λευκοί Εθνικιστές είναι αδύναμοι (εκτός Ουκρανίας πάντα), ποιος είναι ο σκοπός του οποιουδήποτε πολιτικού σχολιασμού; Δεν τα γράφω αυτά επειδή πιστεύω πως μπορώ να επηρεάσω το αποτέλεσμα της ουκρανικής κρίσης. Γράφω επειδή, μπορεί να μην έχουμε το πλεονέκτημα του χρήματος ή της πολιτικής επιρροής, έχουμε όμως την δύναμη της εθνικιστικής ιδέας, μιας ιδέας που η αλήθεια και η επικαιρότητά της καταδεικνύονται από την ουκρανική κρίση.

Αν οι Λευκοί Εθνικιστές μπορούν να προσφέρουν πιο αξιόπιστες αναλύσεις και λύσεις σε πολιτικές κρίσεις από τις κατεστημένες δυνάμεις, τότε αυτό μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, οι καλύτερες ιδέες είναι το μόνο πλεονέκτημα που έχουμε σήμερα, και φαίνεται ανόητο να πετάξουμε αυτό το πλεονέκτημα χάριν μιας συναισθηματικής, ψευδαισθητικής κολακείας όσων βλέπουν στον Βλαδίμηρο Πούτιν την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, του Χίτλερ, ή των Beatles.

4) Όσα περισσότερα μαθαίνω για την Ρωσία, τόσο περισσότερο πιστεύω πως δεν είναι μία εναλλακτική στην παγκοσμιοποίηση, αλλά μια άλλη μορφή παγκοσμιοποίησης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απειλή για τον κόσμο επειδή έχουν γίνει μία ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία με μία μεσσιανική αποστολή: Να επιβάλουν τα οικουμενικά αγαθά της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της παρακμιακής σκουπιδοκουλτούρας στον υπόλοιπο κόσμο. Φυσικά, αυτά τα ιδανικά αναδεικνύονται μόνο όπου αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυβερνώσας εβραϊκής πλουτοκρατικής ελίτ.

Τόσο εντός όσο και εκτός Ρωσίας υπάρχουν ιδεολόγοι που εύχονται να την παρουσιάσουν ως μία κοινωνικά συντηρητική εκδοχή ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, που η μεσσιανική αποστολή της την δικαιοδοτεί να παρεμβαίνει στους γείτονες όποτε αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της δικής της κυβερνώσας ελίτ. Η έννοια της Ρωσικής ταυτότητας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες, και είναι το ίδιο απειλητική στην αυθεντική εθνική αυτοδιάθεση με τον Αμερικανισμό.

Για έναν Λευκό Εθνικιστή, η εθνική ταυτότητα και η εθνική αυτοδιάθεση υπερβαίνουν τον κοινωνικό συντηρητισμό. Προτιμούμε την φιλελεύθερη Σουηδία από την “συντηρητική” Ουγκάντα. Προτιμούμε οι ανεξάρτητοι λαοί να επιλύουν μόνοι τα προβλήματά τους από το να τους επιβάλλονται οι λύσεις. Δεν θέλουμε τις οικουμενικές αυτοκρατορίες, φιλελεύθερες ή συντηρητικές. Θέλουμε τους πληθυσμούς που συνθέτουν την εθνοτική βάση τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας να απαλλάξουν τους εαυτούς τους από αυτές τις αυταπάτες, που απειλούν τόσο τα δικά τους εθνικά συμφέροντα όσο και των γειτόνων τους.

Τρίτον, λέγεται πως το Σβομπόντα και ο Δεξιός Τομέας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη – πως η πραγματική επιλογή είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία – και πως, εκ των πραγμάτων, όλες οι προσπάθειες να χτιστεί μια εθνικιστική εναλλακτική είναι ανώφελες.

Τέτοιες απόψεις από Λευκούς Εθνικιστές είναι, ειλικρινά, ανήκουστες. Πιστεύουν πως όλες οι απόπειρες να δημιουργηθεί μια εθνικιστική εναλλακτική είναι μάταιες; Ή η ματαιότητα ισχύει μόνο για την Ουκρανία; Αν είναι το πρώτο, γιατί δεν πάμε σπίτια μας; Αν είναι το δεύτερο, τότε τι πρέπει να συμπεράνουμε από το γεγονός πως οι Εθνικιστές είναι πιο επιτυχημένοι στην Ουκρανία από ότι σε οποιαδήποτε άλλη λευκή χώρα;

Υπάρχει μία λανθασμένη βεβαιότητα σε αυτή την απόρριψη των Ουκρανών εθνικιστών. Κάποιοι άνθρωποι απλά ξέρουν πως η Ουκρανία θα πέσει στα δίχτυα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Κάποιοι είναι σίγουροι πως ο Πούτιν ξεδιπλώνει κάποιο σατανικά επιδέξιο σχέδιο. Τέτοιες απόψεις υποτιμούν τον ρόλο του απρόοπτου και του απρόβλεπτου στην ιστορία. Πολλά μπορούν να συμβούν στην Ουκρανία από τώρα μέχρι τις εκλογές της 25ης Μαΐου. Και δεν μάθαμε πως τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών μπορούν εύκολα να ανατραπούν στην Ουκρανία; Όσο για τον Πούτιν, απλά στοιχηματίζει, αλλά έχει καλό πρόσωπο για πόκερ και ξέρει να δείχνει σιγουριά και ορμή. Δεδομένων των αντιπάλων του, μάλλον θα κερδίσει στην Κριμαία.

Η ιδέα πως πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στην Ρωσία και τις ΗΠΑ, για μην πάει “χαμένη” η ψήφος μας, είναι το ίδιο επιχείρημα που διατηρεί την ηγεμονία Δημοκρατών – Ρεπουμπλικάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και εφόσον δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα κόμματα, αυτό σημαίνει πως το ίδιο κατεστημένο παραμένει στην εξουσία ασχέτως του εκλογικού αποτελέσματος.

Η απόλυτη πολιτική ισχύς δεν είναι η ικανότητα να κερδίσεις τις εκλογές. Είναι η ικανότητα να στήσεις τις εκλογές έτσι ώστε, όποιος και να κερδίσει, οι ίδιοι άνθρωποι να παραμένουν στην κορυφή. Που σημαίνει πάντως, πως όλες οι ψήφοι είναι χαμένες, επειδή οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα. Αυτό το είδος ισχύος αποκαλώ “ηγεμονία”.

Ο μόνος τρόπος να σπάσεις την ηγεμονική ισχύ είναι να αρνηθείς να παίξεις ένα στημένο παιχνίδι και να αναζητήσεις εναλλακτικές λύσεις.

Από το πρίσμα των Ουκρανών εθνικιστών, αμφότερες οι ΗΠΑ και Ρωσία αποτελούν απειλές στην εθνική ακεραιότητα. Αντί να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου, οι Ουκρανοί πρέπει να πάρουν το δικό τους μέρος και να χτίσουν μία αυθεντική εναλλακτική. Αυτό κάνει το Σβομπόντα και ο Δεξιός Τομέας στην Ουκρανία. Αυτό θα έπρεπε να κάνουν οι Λευκοί Εθνικιστές παντού.

Source: http://www.ideapolis.info/2014/03/blog-post_22.html