671 words
μετάφραση Δημήτρης Παπαγεωργίου
English version here
Η αυτοκτονία του Dominique Venner στις 21 Μαϊου στην Notre Dame: Η Marine Le Pen υποκλίθηκε σε αυτή την χειρονομίας της αναδυόμενης συνειδητότητας, κάτι που μπορεί να μας εξέπληξε αλλά είναι προς τιμήν της. Μία γυμνόστηθη εκπρόσωπος της Femen, μίας ομάδας φεμινιστριών μπούφων, προσπάθησε ναβεβηλώσει την μνήμη του την επόμενη ημέρα, μιμούμενη την αυτοκτονία του στην χορωδία της Notre Dame. Στο στεγνό στήθος της είχε βάψει “Μακάρι ο φασισμός να αναπαυθεί στην κόλαση”. Είναι η δεύτερη φορά που αυτές οι γυμνές groupies μπαίνουν στον καθεδρικό με ατιμωρησία, παρόλο που υπάρχει έλεγχος στην είσοδο. Δημοσιογράφοι του AFP είχαν προειδοποιηθεί για να καλύψουν αυτό το “δρώμενο” και ως εκ τούτου είναι πιθανότατα συνένοχοι.
Τα αριστερίστικα μήντια και οι πολιτικοί (ιδιαίτερα o παθητικός Harlem Desir) μαζί κατηγόρησαν τον Venner, μετά θάνατον, για παρακίνηση σε βία, για προβοκάτσια. Πέρα από τις βλακείες τους, ξεκάθαρα η Ρωμαϊκή χειρονομία του Venner, τόσο τραγική όσο και η ίδια η ιστορία, τρόμαξε αυτούς τους ανθρώπους, που περνούν το σύνολο της ζωής τους έρποντας.
Ο Venner έδωσε τον θάνατό του σαν παράδειγμα, όχι από απελπισία, αλλά από ελπίδα: Η συμβολική θυσία ενθαρρύνει τα νιάτα μας, μπροστά στο πρόσωπο της εξελισσόμενης δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού πολιτισμού, με την γραμμή αίματος και τις αξίες του, να αντισταθούν και να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, κάτι που είναι η τιμή του πολέμου. Ενός πολέμου που έχει αρχίσει. Ο Venner ήθελε από εμάς να καταλάβουμε ότι η νίκη μπορεί να επιτευχθεί στην ιστορία των ανθρώπων, εάν οι πολεμιστές είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τον σκοπό τους. Είναι για τις μελλοντικής γενιές των αντιστεκόμενων και μαχόμενων Ευρωπαίων που ο Dominique Venner έδωσε την ζωή του. Ήταν ένας “αφυπνιστής του λαού” σύμφωνα με τα λόγια του φίλου του Jean Mabire.
Και σκότωσε τον εαυτό του, παρόλο που δεν ήταν Χριστιανός με την συνηθισμένη έννοια, στον κεντρικό βωμό της Notre Dame του Παρισίου, κάτι το οποίο σημαίνει στην καρδιά του πιο πολυάσχολου ιερού και ιστορικού τόπου όλης της Ευρώπης (Ευρώπη: Η πραγματική, αυθεντική πατρίδα του Venner όχι η ψεύτικη δικαιολογία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.). Η Notre Dame, ένα μέρος μνήμης πολύ πιο πλούσιο για παράδειγμα, από τον τύμβο του Αγνώστου Στρατιώτη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Ήθελε να δώσει στην θυσία του ένα ειδικό μήνυμα, όπως στις παλιές Ρωμαϊκές παραδόσεις, όπου η ζωή ενός ανθρώπου ως το τέλος, είναι αφιερωμένη στην χώρα που αγαπά και πρέπει να υπηρετεί. Όπως ο Κάτων, ο Venner ποτέ δεν συμβιβάσθηκε στις αρχές του. Ούτε σε θέματα απαραίτητου τρόπου συμπεριφοράς, γραψίματος και ιδεών – που δεν έχουν τίποτε να κάνουν με πόζες, εμφάνιση και λοιπά. Η νηφαλιοτητά του επέδειξε, στην ουσία, την δύναμη του μαθήματός του. Ένας μακρινός δάσκαλος που δεν ήταν άσχετος με την Στωική παράδοση, ένας επαναστάτης με καρδιά και κουράγιο και όχι ματαιοδοξία και μεγαλομανία, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος της δράσης και της ανασκόπησης, ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το μονοπάτι του. Κάποτε μου είπε ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να χάνω τον χρόνο μου κριτικάροντας προδότες, δειλούς, τύπους που κοιτούν το συμφέρον τους. Ούτε θα έπρεπε, φυσικά να τους συγχωρείς. Απλά να τους αγνοείς και να συνεχίζεις εμπρός. Η σιωπή της περιφρόνησης.
Αυτός είναι ο Dominique Venner, ο οποίος το 1970 με έφερε στην Αντίσταση, την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκα ή εγκατέλειψα από τότε. Ήταν αυτός ο λοχαγός της στρατολογίας. Ο εθελοντικός του θάνατος – που ηχεί περισσότερο τον Mishima παρά τον Montherlant- είναι μια πράξη θεμελίωσης. Και με γέμισε με μία χαρούμενη στεναχώρια, σαν την λάμψη μιας αστραπής. Ένας πολεμιστής δεν πεθαίνει στο κρεβάτι. Ο θυσιαστικός θάνατος αυτού του ανθρώπου της τιμής, απαιτεί να τιμήσουμε την μνήμη του και την δουλειά του, να μην θρηνήσουμε αλλά να πολεμήσουμε. Αλλά να πολεμήσουμε για τι; Όχι απλά για την αντίσταση, αλλά για την επανάκτηση. Την αντεπίθεση με άλλα λόγια. Μετά από μία από τις εργασίες μου, όπου ανέπτυξα αυτή την ιδέα, ο Venner μου έστειλε ένα γράμμα έγκρισης, με τον κομψό του γραφικό χαρακτήρα. Η θυσία του δεν θα είναι εις μάτην ή γελοία. Ο εθελοντικός θάνατος του Dominique Venner είναι ένα κάλεσμα για την νίκη.
Source: http://www.patriamag.gr/2013/06/dominique-venner-guillame-faye.html
Φόρος τιμής για τον Dominique Venner
μετάφραση Δημήτρης Παπαγεωργίου
English version here
Η αυτοκτονία του Dominique Venner στις 21 Μαϊου στην Notre Dame: Η Marine Le Pen υποκλίθηκε σε αυτή την χειρονομίας της αναδυόμενης συνειδητότητας, κάτι που μπορεί να μας εξέπληξε αλλά είναι προς τιμήν της. Μία γυμνόστηθη εκπρόσωπος της Femen, μίας ομάδας φεμινιστριών μπούφων, προσπάθησε ναβεβηλώσει την μνήμη του την επόμενη ημέρα, μιμούμενη την αυτοκτονία του στην χορωδία της Notre Dame. Στο στεγνό στήθος της είχε βάψει “Μακάρι ο φασισμός να αναπαυθεί στην κόλαση”. Είναι η δεύτερη φορά που αυτές οι γυμνές groupies μπαίνουν στον καθεδρικό με ατιμωρησία, παρόλο που υπάρχει έλεγχος στην είσοδο. Δημοσιογράφοι του AFP είχαν προειδοποιηθεί για να καλύψουν αυτό το “δρώμενο” και ως εκ τούτου είναι πιθανότατα συνένοχοι.
Τα αριστερίστικα μήντια και οι πολιτικοί (ιδιαίτερα o παθητικός Harlem Desir) μαζί κατηγόρησαν τον Venner, μετά θάνατον, για παρακίνηση σε βία, για προβοκάτσια. Πέρα από τις βλακείες τους, ξεκάθαρα η Ρωμαϊκή χειρονομία του Venner, τόσο τραγική όσο και η ίδια η ιστορία, τρόμαξε αυτούς τους ανθρώπους, που περνούν το σύνολο της ζωής τους έρποντας.
Ο Venner έδωσε τον θάνατό του σαν παράδειγμα, όχι από απελπισία, αλλά από ελπίδα: Η συμβολική θυσία ενθαρρύνει τα νιάτα μας, μπροστά στο πρόσωπο της εξελισσόμενης δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού πολιτισμού, με την γραμμή αίματος και τις αξίες του, να αντισταθούν και να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, κάτι που είναι η τιμή του πολέμου. Ενός πολέμου που έχει αρχίσει. Ο Venner ήθελε από εμάς να καταλάβουμε ότι η νίκη μπορεί να επιτευχθεί στην ιστορία των ανθρώπων, εάν οι πολεμιστές είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τον σκοπό τους. Είναι για τις μελλοντικής γενιές των αντιστεκόμενων και μαχόμενων Ευρωπαίων που ο Dominique Venner έδωσε την ζωή του. Ήταν ένας “αφυπνιστής του λαού” σύμφωνα με τα λόγια του φίλου του Jean Mabire.
Και σκότωσε τον εαυτό του, παρόλο που δεν ήταν Χριστιανός με την συνηθισμένη έννοια, στον κεντρικό βωμό της Notre Dame του Παρισίου, κάτι το οποίο σημαίνει στην καρδιά του πιο πολυάσχολου ιερού και ιστορικού τόπου όλης της Ευρώπης (Ευρώπη: Η πραγματική, αυθεντική πατρίδα του Venner όχι η ψεύτικη δικαιολογία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.). Η Notre Dame, ένα μέρος μνήμης πολύ πιο πλούσιο για παράδειγμα, από τον τύμβο του Αγνώστου Στρατιώτη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Ήθελε να δώσει στην θυσία του ένα ειδικό μήνυμα, όπως στις παλιές Ρωμαϊκές παραδόσεις, όπου η ζωή ενός ανθρώπου ως το τέλος, είναι αφιερωμένη στην χώρα που αγαπά και πρέπει να υπηρετεί. Όπως ο Κάτων, ο Venner ποτέ δεν συμβιβάσθηκε στις αρχές του. Ούτε σε θέματα απαραίτητου τρόπου συμπεριφοράς, γραψίματος και ιδεών – που δεν έχουν τίποτε να κάνουν με πόζες, εμφάνιση και λοιπά. Η νηφαλιοτητά του επέδειξε, στην ουσία, την δύναμη του μαθήματός του. Ένας μακρινός δάσκαλος που δεν ήταν άσχετος με την Στωική παράδοση, ένας επαναστάτης με καρδιά και κουράγιο και όχι ματαιοδοξία και μεγαλομανία, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος της δράσης και της ανασκόπησης, ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το μονοπάτι του. Κάποτε μου είπε ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να χάνω τον χρόνο μου κριτικάροντας προδότες, δειλούς, τύπους που κοιτούν το συμφέρον τους. Ούτε θα έπρεπε, φυσικά να τους συγχωρείς. Απλά να τους αγνοείς και να συνεχίζεις εμπρός. Η σιωπή της περιφρόνησης.
Αυτός είναι ο Dominique Venner, ο οποίος το 1970 με έφερε στην Αντίσταση, την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκα ή εγκατέλειψα από τότε. Ήταν αυτός ο λοχαγός της στρατολογίας. Ο εθελοντικός του θάνατος – που ηχεί περισσότερο τον Mishima παρά τον Montherlant- είναι μια πράξη θεμελίωσης. Και με γέμισε με μία χαρούμενη στεναχώρια, σαν την λάμψη μιας αστραπής. Ένας πολεμιστής δεν πεθαίνει στο κρεβάτι. Ο θυσιαστικός θάνατος αυτού του ανθρώπου της τιμής, απαιτεί να τιμήσουμε την μνήμη του και την δουλειά του, να μην θρηνήσουμε αλλά να πολεμήσουμε. Αλλά να πολεμήσουμε για τι; Όχι απλά για την αντίσταση, αλλά για την επανάκτηση. Την αντεπίθεση με άλλα λόγια. Μετά από μία από τις εργασίες μου, όπου ανέπτυξα αυτή την ιδέα, ο Venner μου έστειλε ένα γράμμα έγκρισης, με τον κομψό του γραφικό χαρακτήρα. Η θυσία του δεν θα είναι εις μάτην ή γελοία. Ο εθελοντικός θάνατος του Dominique Venner είναι ένα κάλεσμα για την νίκη.
Source: http://www.patriamag.gr/2013/06/dominique-venner-guillame-faye.html