Μετάφραση Ν. Κ.
English version here
Το παρακάτω κείμενο του Γάλλου διανοητή Γκιγιόμ Φαγιέ δημοσιεύτηκε στο ένατο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Réfléchir & Agir, το καλοκαίρι του 2001. Ως Συντακτική Ομάδα του περιοδικού Ιδεάπολις πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο κείμενο έχει ιδιαίτερη αξία, όχι μόνο επειδή αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, την περίοδο των “παχιών αγελάδων”, ο συγγραφέας προβλέπει με ακρίβεια τις συνθήκες που ζούμε σήμερα, αλλά, κυρίως, επειδή προτείνει, από τότε, συγκεκριμένους τρόπους οργάνωσης των ευρωπαίων εθνικιστών για την επόμενη ημέρα.
(…) 1. Πρώτα από όλα, είναι σημαντικό να ενοποιήσουμε, σε ευρωπαϊκή κλίμακα, όλες τις ταυτοτικές δυνάμεις της αντίστασης γύρω από ένα δόγμα και από ένα βασικό επαναστατικό πρόγραμμα.
Αγνοώντας τις δευτερεύουσες ιδεολογικές ή συναισθηματικές διαμάχες, που συχνά είναι απλά εκφράσεις μικροπρεπών εθνικισμών και οικογενειακές ή σχισματικές διαφορές, θα πρέπει να ακολουθήσουμε την συμβουλή του Λένιν “να διευθετήσουμε όλες τις διαμάχες μετά την επανάσταση”. Επιτέλους, είναι απαραίτητο να σταματήσουν οι εσωτερικές διαφορές (κουτσομπολιό, αφορισμοί και παράνοιες) και να διατηρήσουμε τα χτυπήματά μας για τον πραγματικό εχθρό. Επικεντρωνόμαστε στα ουσιώδη, σε ό,τι μας ενώνει, γιατί είμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης (Erntsfall, όπως το έθεσε ο Carl Schmitt). Κοιτάξτε τους μουσουλμάνους, αυτοί παύουν να διαμάχονται μεταξύ τους από την στιγμή που πρόκειται για την κήρυξη της Τζιχάντ κατά των άπιστων.
2. Για εμάς, κοινός και κύριος εχθρός (αυτός που εισβάλλει συγκεκριμένα, με τη φυσική του παρουσία) είναι ο αποικισμός και η εγκατάσταση των λαθρομεταναστών, κάτω από το λάβαρο του Ισλάμ. Προφανώς, μπορεί κάποιος να μοιράζεται ορισμένες κοινές αξίες με τον εχθρό, αλλά δεν θα πρέπει να πέσει στην παγίδα να αισθάνεται οποιαδήποτε συμπάθεια γι’ αυτόν. Ο εχθρός, επιπλέον, κερδίζει από τους δοσίλογους – από εκείνους τους Ευρωπαίους εθνομαζοχιστές, που είναι οι πιο επικίνδυνοι για εμάς. Όσο για τον κοινό αντίπαλο (που επιδιώκει να μας αποδυναμώσει και να μας εξουσιάσει) είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο αντικειμενικός σύμμαχος των ανωτέρω.
3. Το κίνημα μας, το οποίο έχει έναν ριζοσπαστικό (και όχι εξτρεμιστικό) τρόπο σκέψης, έχει το πραγματικό μονοπώλιο στην επαναστατική διαφωνία, δεδομένου ότι είμαστε οι μόνοι που αναζητούν μια πλήρη ανατροπή των κυρίαρχων αξιών και πολιτισμικών μορφών (Umwertung ή μεταξίωση σύμφωνα με το Νίτσε).
4. Οι τρεις πυλώνες μιας ιδεολογίας και ενός εγχειρήματος για την ευρωπαϊκή ενότητα είναι:(α) Το ξύπνημα μιας εθνικής συνείδησης, που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την υπεράσπιση της κοινής μας βιολογικής κληρονομιάς, της φυλής μας, (β) η αναγέννηση των προγονικών αξιών, η λήθη των οποίων αποτελεί την κύρια αιτία της σημερινής τραγωδίας και (γ) η δημιουργική εκδοχή ενός συνολικού και επαναστατικού ευρωπαϊκού πολιτικού δόγματος.
5. Όπως αναφέρεται στον εξαιρετικό τίτλο του περιοδικού (Réfléchir & Agir) ο προβληματισμός είναι θεμελιώδους σημασίας, αλλά για τον ίδιο λόγο είναι επίσης αναγκαίο να δράσουμε. Αλλά πώς να δράσουμε; Τι πρέπει να γίνει; Αυτό είναι πάντα το βασικό ερώτημα. Πρέπει να διαμορφώσουμε ένα ευρωπαϊκό δίκτυο αντίστασης, αλληλεγγύης και δράσης γύρω από ένα κοινό ιδεολογικό πρόγραμμα. Αυτό δεν πρέπει να αποκλείει αλλά να περιλαμβάνει την πολιτική. Είναι πολύ αργά πλέον για να κερδίσουμε δύναμη από την κάλπη και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι απαραίτητο να βάλουμε το επόμενο στοίχημα. Εμπεριέχει ρίσκο, όπως κάθε στοίχημα, αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα σ’ αυτήν την εποχή του λυκόφωτος: Στα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια, είναι πιθανό να υπάρξει μια μεγάλη κρίση (“χάος”), η οποία θα λάβει τη μορφή μιας εθνικής σύγκρουσης μεγάλου μεγέθους, πιθανότατα με βάση την οικονομική εξαθλίωση. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τη νοοτροπία των μαζών, που σήμερα ταΐζονται σαν τις χήνες από τα νέο-ολοκληρωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τότε θα τεθεί το θέμα της πρόβλεψης του “μετά το χάος”, της προετοιμασίας για την επερχόμενη καταιγίδα, συγκροτώντας ένα ευρωπαϊκό δίκτυο – οριζόντιο, όπως ο ιστός, άτυπο, πολυμορφικό – των επαναστατικών μειονοτήτων, ένα δίκτυο αλληλεγγύης, μια ευρωπαϊκή διεθνής, αντίστασης και προπαγάνδας. “Το Δίκτυο” δεν θα πρέπει να λάβει οποιοδήποτε όνομα ή θεσμική μορφή. Είναι αυτό που αποκαλώ η στρατηγική της κόμπρας. Θα πρέπει να τεντωθεί, με μυστικό αλλά ακλόνητο τρόπο, από την Πορτογαλία ως την Ρωσία συνδέοντας στελέχη ή εκλεγμένους αξιωματούχους πολιτικών κομμάτων, ενώσεων και κύκλων όλων των φύσεων, άτομα, εκδότες, επιχειρηματίες, χρηματοδότες, σέρφερς του διαδικτύου, ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης κλπ. Με τρεις στόχους: γενική αγκιτπρόπ, διαμόρφωση και στρατολόγηση, καθώς και απόκτηση μέσων μαζικής ενημέρωσης. Με μια λέξη θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την αναπόφευκτη σύγκρουση. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και ισχυροί για εκείνη την ημέρα, όταν έρθει ο τυφώνας, ο τυφώνας που είναι η μοναδική μας ευκαιρία, ο μοναδικός μας μοχλός για να μετακινήσουμε τον κόσμο. Πρέπει επίσης να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι το σύστημα είναι ανίκητο. Είναι ανίκητο λόγω της τρέχουσας αδυναμίας μας και της ανοργανωσιάς μας. Τέλος, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε την ψυχοπαθητική ηττοπάθεια της “τελευταίας ευκαιρίας”. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι τραγικά αισιόδοξοι που θεωρούν τους εαυτούς τους ως την “πρώτη ευκαιρία”.
Όταν υπάρχει ένα τέτοιο δίκτυο, θα έρθει η ώρα να περάσουμε στο επόμενο πολιτικό στάδιο, το οποίο είναι αδύνατο να προγραμματιστεί από σήμερα. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τη οικοδόμηση του δικτύου μας με υπομονή, αποφασιστικότητα και επαγγελματισμό. Κι ας αποβάλλουμε από τις τάξεις μας τους ανίκανους, μέτριους, επιπόλαιους και εκκεντρικούς. Ένα τέτοιο δίκτυο, ενωμένο γύρω από ένα σαφές και κοινό δόγμα, πρέπει πάνω απ ‘όλα να αποτελεί μια αυστηρή ελίτ. Από την Αντίσταση στη Επανάκτηση, από την Επανάκτηση στην Επανάσταση.
Source: http://www.ideapolis.info/2013/08/guillaume-faye.html
%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85%CF%82
Share
Enjoyed this article?
Be the first to leave a tip in the jar!
Related
-
Heidegger, Schelling, and the Reality of Evil, Part 13
-
The Return of the King?
-
Remembering Friedrich Nietzsche (October 15, 1844–August 25, 1900)
-
Unmourned Funeral: Chapter 10
-
Unmourned Funeral: Chapter 9
-
Unmourned Funeral: Chapter 8
-
Heidegger, Schelling, and the Reality of Evil – part 1
-
Unmourned Funeral, Chapter 1