1,820 words
Μετάφραση/απόδοση για το Ιδεάπολις, του Ανδρέα Βαβάτση; English original here
Η αγορά είναι ένας, εκ φύσεως, παγκόσμιος θεσμός. Είναι μη ρατσιστική, μη εθνικιστική και άθρησκη. Όσο οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνο με βάση χρηματικούς όρους, η φυλή, η εθνικότητα και η θρησκεία των καταναλωτών και των πωλητών δεν έχουν καμία σημασία. Συχνά, είναι παντελώς άγνωστες.
Γνωρίζω την εθνική ταυτότητα των ιδιοκτητών του Αρμένικου καταστήματος χαλιών και του Κινέζικου εστιατορίου στην κάτω γειτονιά. Ποια είναι, όμως, η φυλή και η εθνικότητα της εταιρείας Coca-Cola; Οι μέτοχοι, οι υπάλληλοι και πελάτες της είναι κάθε εθνικότητας στον κόσμο, αλλά η εταιρία δεν έχει καμία εθνικότητα. Είναι παγκόσμια, κοσμοπολίτικη. Όπως μας λέει η περίφημη διαφήμισή της, θέλει να μάθει στον κόσμο πώς να τραγουδάει σε άριστη αρμονία, εννοώντας ότι θέλει έναν πασιφιστικό πλανήτη, όπου οι άνθρωποι θα έχουν αφήσει πίσω τους όλα τα σύνορα και τις εθνικές ταυτότητες που μπορεί να εμποδίζουν τις πωλήσεις της Coca-Cola.
Παγκοσμιοποίηση είναι η διαδικασία πραγμάτωσης της εγγενώς παγκόσμιας – κοσμοπολίτικης δυνατότητας των αγορών, καταρρίπτοντας φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά σύνορα, όπως προστατευτικούς νόμους, θρησκευτικές απαγορεύσεις, αρχαίες εχθρότητες ανάμεσα σε λαούς και συναισθηματικούς δεσμούς μιας κοινότητας, φυλής, πατρίδας.
Για τους καταναλωτές του Ανεπτυγμένου Κόσμου, η παγκοσμιοποίηση ξεκινάει ως κάτι το θετικό. Μπορούν με τους μισθούς τους να αγοράσουν πολλά και φτηνότερα προϊόντα, κατασκευασμένα στον Τρίτο Κόσμο. Για τους καπιταλιστές με έδρα τις χώρες του Πρώτου Κόσμου, η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι ακόμα καλύτερο, καθώς μπορούν να έχουν τεράστια κέρδη πουλώντας αγαθά του Τρίτου Κόσμου σε ελαφρώς χαμηλότερες τιμές από προϊόντα κατασκευασμένα στον Πρώτο Κόσμο, με μεγάλο κόστος παραγωγής.
Επί παραδείγματι, όταν τα παπούτσια κατασκευάζονταν στην Αμερική, ένα ζευγάρι το οποίο πωλούνταν στο λιανικό εμπόριο για 100$ κατασκευαζόταν από έναν εργάτη με αμοιβή 10$ την ώρα, με 40 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, συν υπερωρίες, συν επιδόματα και άδειες, σε ένα εργοστάσιο υπαγόμενο στους κανόνες υγιεινής, ασφάλειας και περιβαλλοντικού ελέγχου. Φυσικά και κάτι τέτοιο ακούγεται πολύπλοκο, αλλά ποτέ δεν απέτρεψε τους Αμερικανούς κατασκευαστές υποδημάτων να γίνουν εκατομμυριούχοι.
Και όταν ένας τέτοιος βιομήχανος έφευγε από το εργοστάσιο στο τέλος της ημέρας, το πολυτελές αυτοκίνητό του θα μοιραζόταν το δρόμο με τα ταπεινά αυτοκίνητα των υπαλλήλων του. Θα περνούσε από το πολυσύχναστο κέντρο της πόλης, όπου οι γυναίκες των υπαλλήλων του θα ψώνιζαν, θα περνούσε από το σχολείο στο οποίο θα φοιτούσαν τα παιδιά τους. Μπορεί ακόμα και να παρευρισκόταν στον αγώνα ποδοσφαίρου του τοπικού Γυμνασίου, επευφημώντας τους γιους των υπαλλήλων του. Θα οδηγούσε μέσα από τις γειτονιές με τα εξαιρετικά βαμμένα σπίτια τους και το περιποιημένο γρασίδι. Και όταν θα έφτανε στην έπαυλή του, απλώς θα έστριβε στον δρόμο που οδηγεί σ’ αυτήν, χωρίς την παρουσία προσωπικής ασφάλειας και θωρακισμένων πυλών.
Με την παγκοσμιοποίηση, ωστόσο, ένα παρόμοιο ζευγάρι υποδημάτων λιανικής των 95$ θα παράγονταν στην Ινδονησία από υποσιτισμένους φουκαράδες, με πολύ μικρότερο κόστος, με μισθό πείνας, χωρίς υπερωρίες, χωρίς διακοπές και επιδόματα, σε ένα εργοστάσιο χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, επιβαρυντικό προς το περιβάλλον. Με τον βιομήχανο υποδημάτων αυτή τη φορά να τσεπώνει τη διαφορά του κόστους παραγωγής.
Ακόμα και αν ο Αμερικανός ιδιοκτήτης κάποιας βιομηχανίας ιδρυθείσας στην Αμερική, με έδρα την Αμερική, αποτελούμενης από Αμερικανούς υπαλλήλους, ήταν συναισθηματικά δεμένος με το έθνος του και τους υπαλλήλους του, δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί αντίπαλες βιομηχανίες στις οποίες δεν θα ίσχυαν οι δεσμοί αυτοί. Στο τέλος, θα αναγκάζονταν να κλείσει το εργοστάσιο ή να το μεταφέρει σε κάποιο μέρος του Τρίτου Κόσμου ή να κηρύξει χρεοκοπία. Έτσι, το σύστημα της Παγκοσμιοποίησης διαλέγει και επιβραβεύει τους κοσμοπολίτες, τους μην έχοντες καμία σύνδεση με το έθνος, την πατρίδα και την κοινότητα.
Μακροπρόθεσμα, η παγκοσμιοποίηση σημαίνει ένα πράγμα: Την εξομοίωση μισθών και τρόπου ζωής όλου του πλανήτη. Αυτό συνεπάγεται μεγάλη μείωση του βιοτικού επιπέδου στις Ανεπτυγμένες Χώρες και μικρή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στον Τρίτο Κόσμο, μέχρι να επιτευχθεί ισορροπία. Με άλλα λόγια, σημαίνει την καταστροφή της εργατικής και μεσαίας τάξης των Ανεπτυγμένων Χωρών και την ανατροπή της βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσης από την βιομηχανική επανάσταση μέχρι σήμερα.
Πιο συγκεκριμένα, η Παγκοσμιοποίηση αποτελεί την ανατροπή της γνήσιας προόδου, όπως αυτή διεκδικήθηκε και εφαρμόστηκε και μέσα από τους αγώνες της Αριστεράς, των φιλελεύθερων και των οικολόγων. Δεν θα υπάρχουν υψηλότεροι μισθοί, μικρότερο ωράριο καθημερινής εργασίας και τα κερδισμένα από τους εργατικούς αγώνες δικαιώματα. Δεν θα υπάρχει ασφάλιση, κανόνες ασφάλειας, πρόνοια και συντάξεις (που δεν ισχύουν στον Τρίτο Κόσμο). Δεν θα υπάρχει η περιβαλλοντική προστασία (που επιβάλλεται στις χώρες του Τρίτου Κόσμου).
Η παγκοσμιοποίηση, όμως, επηρεάζει και τους πλούσιους. Πρώτον, όσοι πλούτισαν πουλώντας αγαθά στις εργατικές και μεσαίες τάξεις του ανεπτυγμένου κόσμου θα εξαφανιστούν, όπως και οι πελάτες τους. Οι πλούσιοι που θα απομείνουν θα παράγουν είτε για τους παγκοσμίως υπέρ-πλουσίους, είτε για το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Οι ζωές των πλουσίων θα αλλάξουν επίσης δραματικά. Κάποιοι όντως θα αυξήσουν υπερβολικά τα κέρδη τους διαλύοντας τις ανεπτυγμένες χώρες. Αλλά θα καταλήξουν να ζουν ως πλούσιοι του Τρίτου Κόσμου. Θα μετακινούνται από τα οχυρωμένα εργοστάσια ή γραφεία στις οχυρωμένες βίλες τους σε τεθωρακισμένες λιμουζίνες με ένοπλους φρουρούς . Θα κοινωνικοποιούνται σε VIP κλαμπ και θα κάνουν διακοπές σε πολυτελή θέρετρα υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών ασφαλείας , όπως η Μαρία Αντουανέτα που αρεσκόταν να παίζει την χωριατοπούλα στους κήπους των Βερσαλλιών. Μπορεί ακόμα και να προσποιούνται τους μποέμ σε διαμερίσματα εκατομμυρίων ή τους καουμπόηδες σε ράντσα αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων στο Wyoming ή τους αγρότες σε πανάκριβες αγροικίες – φτάνοντας στην κορυφή ενός συστήματος το οποίο εξαφάνισε τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτούς τους τρόπους ζωής.
Οι επιπτώσεις της Παγκοσμιοποίησης είναι φανερές. Δεν είναι τυχαίες και απρόβλεπτες. Ούτε απόκρυφες και αμφιλεγόμενες. Έχουν προβλεφθεί σε κάθε εισαγωγικό βιβλίο οικονομικών. Φαίνονται ξεκάθαρα στη στασιμότητα του επιπέδου ζωής της Αμερικανικής εργατικής και μεσαίας τάξης, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970 και φτάνοντας στην απότομη πτώση της τελευταίας δεκαετίας, όταν 50.000 Αμερικανικές βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν τις πόρτες τους, πολλές για να μεταφερθούν στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, εκατομμύρια μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, ήρθαν για να ανταγωνιστούν τους Αμερικανούς στις θέσεις εργασίας που απέμειναν, ρίχνοντας τους μισθούς και χρησιμοποιώντας δημόσιες παροχές για τις οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Παρ’ όλα αυτά, στη μεσαία και στην εργατική τάξη της Αμερικής πότε δεν δόθηκε καμία επιλογή σχετικά με την Παγκοσμιοποίηση, για τον απλό λόγο ότι ποτέ δεν θα ενέκριναν την εξαθλίωσή τους. Το εργατικό κίνημα, τα κόμματα, οι εκκλησίες και όλες οι δυνάμεις ικανές να αντισταθούν στην Παγκοσμιοποίηση, έχουν παραδοθεί.
Ειλικρινείς προοδευτικοί, αναγνωρίζουν τις καταστροφικές συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών θεωρούν ότι η μόνη εναλλακτική στον Παγκόσμιο Καπιταλισμό είναι ο Παγκόσμιος Σοσιαλισμός, ο οποίος δεν αποτελεί λύση ακόμα και αν θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Εάν, όμως, απορρίψουμε την Παγκοσμιοποίηση, ποια είναι η φυσική οικονομική εναλλακτική; Εδώ είναι που οι λευκοί εθνικιστές μπορούν να θέσουν επί τάπητος τις ανησυχίες του κινήματος “Occupy” και άλλων προοδευτικών επικριτών της παγκοσμιοποίησης. Γιατί το όριο όπου τελειώνει η Παγκοσμιοποίηση είναι το έθνος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και κάθε Ευρωπαϊκό έθνος εισήλθαν στη νεωτερικότητα και πέτυχαν την οικονομική και κοινωνική πρόοδο εφαρμόζοντας εθνικιστικές οικονομικές πολιτικές, συμπεριλαμβανομένου του προστατευτισμού. Η ευημερία και η κοινωνική δικαιοσύνη θα επιστρέψουν όταν η παγκοσμιοποίηση αντικατασταθεί από τον οικονομικό εθνικισμό.
Οι φιλελεύθεροι κρίνουν δυσμενώς τον προστατευτισμό καθώς ευεργετεί κάποιους εις βάρος κάποιων άλλων (λες και η παγκοσμιοποίηση δεν κάνει το ίδιο). Το βλέπουν όμως από λανθασμένη σκοπιά. Κάθε άτομο έχει ταυτόχρονα πολλούς διαφορετικούς ρόλους: Παραγωγός, καταναλωτής, μέλος οικογένειας, πολίτης κτλ. Το ελεύθερο εμπόριο μάς κάνει καλούς καταναλωτές, από την άλλη πλευρά, όμως, μάς κάνει κακούς πολίτες υπονομεύοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική κυριαρχία. Ο προστατευτισμός περιορίζει την φιλοκτημοσύνη μας ως καταναλωτές, αλλά μας ενισχύει ως πολίτες. Το ελεύθερο εμπόριο δίνει δύναμη σε κάποιους επιχειρηματίες, εις βάρος του κοινού καλού, κάνοντάς τους κακούς πολίτες. Ο προστατευτισμός κάνει όλους τους επιχειρηματίες καλούς πολίτες, καθιστώντας αδύνατο να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κοινού καλού – και αφήνοντας ευκαιρίες πλουτισμού με έναν κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο.
Δεν θα άξιζε, όμως, η ολοκλήρωση της Παγκοσμιοποίησης – είτε Σοσιαλιστικής είτε Καπιταλιστικής – αν οδηγούσε σε έναν κόσμο χωρίς έθνη, σύνορα, όρια και πολέμους; Αυτή είναι η ουτοπική ελπίδα η οποία διατηρεί την αφοσίωση πολλών οπαδών της Παγκοσμιοποίησης, παρά τη συνεχή καταστροφή της Γης. Είναι η ίδια ελπίδα που έτρεφε τους κομμουνιστές, παρά τους ωκεανούς αίματος που έχυσαν.
Υπάρχουν δύο βασικές απαντήσεις σε αυτό. Η πρώτη είναι να διαφωνήσουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, κάτι το οποίο οι ουτοπιστές ποτέ δεν θα αποδεχθούν. Η δεύτερη είναι να υποστηρίζουμε ότι ένας κόσμος χωρίς έθνη είναι αδύνατο να υπάρξει και εκείνοι οι οποίοι προωθούν κάτι τέτοιο δεν είναι σοβαροί έχοντας αυτή την αντίληψη. Η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι το ξεπέρασμα του εθνικισμού αλλά ο τρόπος ώστε οι αγορές να κυριαρχήσουν στα έθνη και να καταλύσουν τα σύνορά τους εξαπλώνοντας την οικονομική τους δύναμη. Στην εποχή μας, οι εξεγέρσεις οι οποίες πυροδοτήθηκαν από το Twitter και το Facebook στην Ανατολική Ευρώπη και στον Ισλαμικό Κόσμο είναι απλώς η μοντέρνα εκδοχή της επιθετικής ναυτικής διπλωματίας των περασμένων αιώνων. Ο George Soros είναι ο Cecil Rhodes του σήμερα.
Οι Εβραίοι, σαν τον Soros, φυσικά και είναι οι πρωταρχικοί κήρυκες οικονομικών συστημάτων όπως το παγκόσμιο εμπόριο, τα ανοικτά σύνορα, η φυλετική επιμειξία, ο πολυφυλετισμός και άλλες μορφές εξάλειψης ταυτότητας. Αλλά δεν ασκούν τις ίδιες αρχές ανάμεσά τους. Οτιδήποτε είναι δικό τους το κρατούν, οτιδήποτε είναι δικό μας χρήζει διαπραγμάτευσης. Το συμπέρασμα είναι προφανές: Στόχος τους είναι η καταστροφή των εθνικών συνόρων και εκείνων των φυλετικών και πολιτιστικών στοιχείων τα οποία λειτουργούν αποτρεπτικά στην εξάπλωση της Εβραϊκής δύναμης. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα μονοπάτι καθολικής ελευθερίας. Είναι η επιβολή του Εβραϊκού ζυγού στην αιωνιότητα.
Είναι εύκολο να διαπιστώσουμε γιατί οι Εβραίοι πιστεύουν ότι η δυστυχία που προκαλείται από την Παγκοσμιοποίηση αξίζει, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον λόγο που οποιοσδήποτε άλλος συντάσσεται μ’ αυτή, εκτός των αποξενωμένων προϊόντων της πολιτισμικής παρακμής. Αλλά ακόμα και αυτοί οφείλουν να ρωτήσουν τους εαυτούς τους αν όντως είναι αυτός ο κόσμος τον οποίο θέλουν.
Η οικουμενικότητα, εν τέλει, δεν είναι οικουμενική. Μόνο οι λευκοί είναι υπερευαίσθητοι σ’ αυτή. Αλλά, αν η Παγκοσμιοποίηση είναι μονάχα ένα φυλετικό και πολιτιστικό Ευρωπαϊκό σύστημα πεποιθήσεων, τότε θα λειτουργήσει μόνο αν εξαλειφθούν όλοι οι Εβραίοι και κάθε άλλος αρχαίος εθνοκεντρικός λαός, όπως οι Κινέζοι, οι Κορεάτες, οι Ιάπωνες, οι Αρμένιοι, οι οποίοι αρνούνται το παγκόσμιο χωνευτήρι. Αυτό σημαίνει ότι η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι η οδός για μία φιλελεύθερη ουτοπία, αλλά μονάχα μια γενοκτονική εξάπλωση του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Έχοντας, όμως, επενδύσει τόσα πολλά στην προπαγάνδα του Ολοκαυτώματος, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της παγκοσμιοποίησης δεν θα έχουν τα κότσια να επιβάλλουν μία τέτοια λύση, οπότε, τελικά, θα επιτρέψουν τους εθνοκεντρικούς λαούς να αποχωρήσουν.
Και αν οι Εβραίοι και άλλοι αποχωρήσουν από την Παγκοσμιοποίηση γιατί δεν μπορούμε κι εμείς οι υπόλοιποι; Κυρίως, από τη στιγμή που το μη ανταποδοτικό ελεύθερο εμπόριο είναι οπισθοδρομικό, καταλύοντας την εθνική κυριαρχία, υπονομεύοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και παραδίδοντας τις μοίρες των Ευρωπαίων σε χέρια τρίτων.
Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: Οι προοδευτικοί υποστηρικτές της Παγκοσμιοποίησης είναι είτε αδαείς, είτε ανέντιμοι συνεργοί σε μια διαδικασία που θα εξαθλιώσει και θα υποδουλώσει τους ανθρώπους, τούς οποίους παριστάνουν ότι υπερασπίζονται. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων στην Αμερική και στα Ευρωπαϊκά έθνη υπέρ ενός φυλετικά συνειδητοποιημένου, εθνικιστικού, αντιπαγκοσμιοποιητικού, προστατευτικού πολιτικού κινήματος, ο οποίος αναμένει απλά την ηγεσία.
Source: http://www.ideapolis.info/2016/01/greg-johnson.html
Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης
Μετάφραση/απόδοση για το Ιδεάπολις, του Ανδρέα Βαβάτση; English original here
Η αγορά είναι ένας, εκ φύσεως, παγκόσμιος θεσμός. Είναι μη ρατσιστική, μη εθνικιστική και άθρησκη. Όσο οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνο με βάση χρηματικούς όρους, η φυλή, η εθνικότητα και η θρησκεία των καταναλωτών και των πωλητών δεν έχουν καμία σημασία. Συχνά, είναι παντελώς άγνωστες.
Γνωρίζω την εθνική ταυτότητα των ιδιοκτητών του Αρμένικου καταστήματος χαλιών και του Κινέζικου εστιατορίου στην κάτω γειτονιά. Ποια είναι, όμως, η φυλή και η εθνικότητα της εταιρείας Coca-Cola; Οι μέτοχοι, οι υπάλληλοι και πελάτες της είναι κάθε εθνικότητας στον κόσμο, αλλά η εταιρία δεν έχει καμία εθνικότητα. Είναι παγκόσμια, κοσμοπολίτικη. Όπως μας λέει η περίφημη διαφήμισή της, θέλει να μάθει στον κόσμο πώς να τραγουδάει σε άριστη αρμονία, εννοώντας ότι θέλει έναν πασιφιστικό πλανήτη, όπου οι άνθρωποι θα έχουν αφήσει πίσω τους όλα τα σύνορα και τις εθνικές ταυτότητες που μπορεί να εμποδίζουν τις πωλήσεις της Coca-Cola.
Παγκοσμιοποίηση είναι η διαδικασία πραγμάτωσης της εγγενώς παγκόσμιας – κοσμοπολίτικης δυνατότητας των αγορών, καταρρίπτοντας φυλετικά, εθνικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά σύνορα, όπως προστατευτικούς νόμους, θρησκευτικές απαγορεύσεις, αρχαίες εχθρότητες ανάμεσα σε λαούς και συναισθηματικούς δεσμούς μιας κοινότητας, φυλής, πατρίδας.
Για τους καταναλωτές του Ανεπτυγμένου Κόσμου, η παγκοσμιοποίηση ξεκινάει ως κάτι το θετικό. Μπορούν με τους μισθούς τους να αγοράσουν πολλά και φτηνότερα προϊόντα, κατασκευασμένα στον Τρίτο Κόσμο. Για τους καπιταλιστές με έδρα τις χώρες του Πρώτου Κόσμου, η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι ακόμα καλύτερο, καθώς μπορούν να έχουν τεράστια κέρδη πουλώντας αγαθά του Τρίτου Κόσμου σε ελαφρώς χαμηλότερες τιμές από προϊόντα κατασκευασμένα στον Πρώτο Κόσμο, με μεγάλο κόστος παραγωγής.
Επί παραδείγματι, όταν τα παπούτσια κατασκευάζονταν στην Αμερική, ένα ζευγάρι το οποίο πωλούνταν στο λιανικό εμπόριο για 100$ κατασκευαζόταν από έναν εργάτη με αμοιβή 10$ την ώρα, με 40 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, συν υπερωρίες, συν επιδόματα και άδειες, σε ένα εργοστάσιο υπαγόμενο στους κανόνες υγιεινής, ασφάλειας και περιβαλλοντικού ελέγχου. Φυσικά και κάτι τέτοιο ακούγεται πολύπλοκο, αλλά ποτέ δεν απέτρεψε τους Αμερικανούς κατασκευαστές υποδημάτων να γίνουν εκατομμυριούχοι.
Και όταν ένας τέτοιος βιομήχανος έφευγε από το εργοστάσιο στο τέλος της ημέρας, το πολυτελές αυτοκίνητό του θα μοιραζόταν το δρόμο με τα ταπεινά αυτοκίνητα των υπαλλήλων του. Θα περνούσε από το πολυσύχναστο κέντρο της πόλης, όπου οι γυναίκες των υπαλλήλων του θα ψώνιζαν, θα περνούσε από το σχολείο στο οποίο θα φοιτούσαν τα παιδιά τους. Μπορεί ακόμα και να παρευρισκόταν στον αγώνα ποδοσφαίρου του τοπικού Γυμνασίου, επευφημώντας τους γιους των υπαλλήλων του. Θα οδηγούσε μέσα από τις γειτονιές με τα εξαιρετικά βαμμένα σπίτια τους και το περιποιημένο γρασίδι. Και όταν θα έφτανε στην έπαυλή του, απλώς θα έστριβε στον δρόμο που οδηγεί σ’ αυτήν, χωρίς την παρουσία προσωπικής ασφάλειας και θωρακισμένων πυλών.
Με την παγκοσμιοποίηση, ωστόσο, ένα παρόμοιο ζευγάρι υποδημάτων λιανικής των 95$ θα παράγονταν στην Ινδονησία από υποσιτισμένους φουκαράδες, με πολύ μικρότερο κόστος, με μισθό πείνας, χωρίς υπερωρίες, χωρίς διακοπές και επιδόματα, σε ένα εργοστάσιο χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, επιβαρυντικό προς το περιβάλλον. Με τον βιομήχανο υποδημάτων αυτή τη φορά να τσεπώνει τη διαφορά του κόστους παραγωγής.
Ακόμα και αν ο Αμερικανός ιδιοκτήτης κάποιας βιομηχανίας ιδρυθείσας στην Αμερική, με έδρα την Αμερική, αποτελούμενης από Αμερικανούς υπαλλήλους, ήταν συναισθηματικά δεμένος με το έθνος του και τους υπαλλήλους του, δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί αντίπαλες βιομηχανίες στις οποίες δεν θα ίσχυαν οι δεσμοί αυτοί. Στο τέλος, θα αναγκάζονταν να κλείσει το εργοστάσιο ή να το μεταφέρει σε κάποιο μέρος του Τρίτου Κόσμου ή να κηρύξει χρεοκοπία. Έτσι, το σύστημα της Παγκοσμιοποίησης διαλέγει και επιβραβεύει τους κοσμοπολίτες, τους μην έχοντες καμία σύνδεση με το έθνος, την πατρίδα και την κοινότητα.
Μακροπρόθεσμα, η παγκοσμιοποίηση σημαίνει ένα πράγμα: Την εξομοίωση μισθών και τρόπου ζωής όλου του πλανήτη. Αυτό συνεπάγεται μεγάλη μείωση του βιοτικού επιπέδου στις Ανεπτυγμένες Χώρες και μικρή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στον Τρίτο Κόσμο, μέχρι να επιτευχθεί ισορροπία. Με άλλα λόγια, σημαίνει την καταστροφή της εργατικής και μεσαίας τάξης των Ανεπτυγμένων Χωρών και την ανατροπή της βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσης από την βιομηχανική επανάσταση μέχρι σήμερα.
Πιο συγκεκριμένα, η Παγκοσμιοποίηση αποτελεί την ανατροπή της γνήσιας προόδου, όπως αυτή διεκδικήθηκε και εφαρμόστηκε και μέσα από τους αγώνες της Αριστεράς, των φιλελεύθερων και των οικολόγων. Δεν θα υπάρχουν υψηλότεροι μισθοί, μικρότερο ωράριο καθημερινής εργασίας και τα κερδισμένα από τους εργατικούς αγώνες δικαιώματα. Δεν θα υπάρχει ασφάλιση, κανόνες ασφάλειας, πρόνοια και συντάξεις (που δεν ισχύουν στον Τρίτο Κόσμο). Δεν θα υπάρχει η περιβαλλοντική προστασία (που επιβάλλεται στις χώρες του Τρίτου Κόσμου).
Η παγκοσμιοποίηση, όμως, επηρεάζει και τους πλούσιους. Πρώτον, όσοι πλούτισαν πουλώντας αγαθά στις εργατικές και μεσαίες τάξεις του ανεπτυγμένου κόσμου θα εξαφανιστούν, όπως και οι πελάτες τους. Οι πλούσιοι που θα απομείνουν θα παράγουν είτε για τους παγκοσμίως υπέρ-πλουσίους, είτε για το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Οι ζωές των πλουσίων θα αλλάξουν επίσης δραματικά. Κάποιοι όντως θα αυξήσουν υπερβολικά τα κέρδη τους διαλύοντας τις ανεπτυγμένες χώρες. Αλλά θα καταλήξουν να ζουν ως πλούσιοι του Τρίτου Κόσμου. Θα μετακινούνται από τα οχυρωμένα εργοστάσια ή γραφεία στις οχυρωμένες βίλες τους σε τεθωρακισμένες λιμουζίνες με ένοπλους φρουρούς . Θα κοινωνικοποιούνται σε VIP κλαμπ και θα κάνουν διακοπές σε πολυτελή θέρετρα υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών ασφαλείας , όπως η Μαρία Αντουανέτα που αρεσκόταν να παίζει την χωριατοπούλα στους κήπους των Βερσαλλιών. Μπορεί ακόμα και να προσποιούνται τους μποέμ σε διαμερίσματα εκατομμυρίων ή τους καουμπόηδες σε ράντσα αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων στο Wyoming ή τους αγρότες σε πανάκριβες αγροικίες – φτάνοντας στην κορυφή ενός συστήματος το οποίο εξαφάνισε τους ανθρώπους που δημιούργησαν αυτούς τους τρόπους ζωής.
Οι επιπτώσεις της Παγκοσμιοποίησης είναι φανερές. Δεν είναι τυχαίες και απρόβλεπτες. Ούτε απόκρυφες και αμφιλεγόμενες. Έχουν προβλεφθεί σε κάθε εισαγωγικό βιβλίο οικονομικών. Φαίνονται ξεκάθαρα στη στασιμότητα του επιπέδου ζωής της Αμερικανικής εργατικής και μεσαίας τάξης, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970 και φτάνοντας στην απότομη πτώση της τελευταίας δεκαετίας, όταν 50.000 Αμερικανικές βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν τις πόρτες τους, πολλές για να μεταφερθούν στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, εκατομμύρια μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι, ήρθαν για να ανταγωνιστούν τους Αμερικανούς στις θέσεις εργασίας που απέμειναν, ρίχνοντας τους μισθούς και χρησιμοποιώντας δημόσιες παροχές για τις οποίες δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Παρ’ όλα αυτά, στη μεσαία και στην εργατική τάξη της Αμερικής πότε δεν δόθηκε καμία επιλογή σχετικά με την Παγκοσμιοποίηση, για τον απλό λόγο ότι ποτέ δεν θα ενέκριναν την εξαθλίωσή τους. Το εργατικό κίνημα, τα κόμματα, οι εκκλησίες και όλες οι δυνάμεις ικανές να αντισταθούν στην Παγκοσμιοποίηση, έχουν παραδοθεί.
Ειλικρινείς προοδευτικοί, αναγνωρίζουν τις καταστροφικές συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών θεωρούν ότι η μόνη εναλλακτική στον Παγκόσμιο Καπιταλισμό είναι ο Παγκόσμιος Σοσιαλισμός, ο οποίος δεν αποτελεί λύση ακόμα και αν θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Εάν, όμως, απορρίψουμε την Παγκοσμιοποίηση, ποια είναι η φυσική οικονομική εναλλακτική; Εδώ είναι που οι λευκοί εθνικιστές μπορούν να θέσουν επί τάπητος τις ανησυχίες του κινήματος “Occupy” και άλλων προοδευτικών επικριτών της παγκοσμιοποίησης. Γιατί το όριο όπου τελειώνει η Παγκοσμιοποίηση είναι το έθνος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και κάθε Ευρωπαϊκό έθνος εισήλθαν στη νεωτερικότητα και πέτυχαν την οικονομική και κοινωνική πρόοδο εφαρμόζοντας εθνικιστικές οικονομικές πολιτικές, συμπεριλαμβανομένου του προστατευτισμού. Η ευημερία και η κοινωνική δικαιοσύνη θα επιστρέψουν όταν η παγκοσμιοποίηση αντικατασταθεί από τον οικονομικό εθνικισμό.
Οι φιλελεύθεροι κρίνουν δυσμενώς τον προστατευτισμό καθώς ευεργετεί κάποιους εις βάρος κάποιων άλλων (λες και η παγκοσμιοποίηση δεν κάνει το ίδιο). Το βλέπουν όμως από λανθασμένη σκοπιά. Κάθε άτομο έχει ταυτόχρονα πολλούς διαφορετικούς ρόλους: Παραγωγός, καταναλωτής, μέλος οικογένειας, πολίτης κτλ. Το ελεύθερο εμπόριο μάς κάνει καλούς καταναλωτές, από την άλλη πλευρά, όμως, μάς κάνει κακούς πολίτες υπονομεύοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική κυριαρχία. Ο προστατευτισμός περιορίζει την φιλοκτημοσύνη μας ως καταναλωτές, αλλά μας ενισχύει ως πολίτες. Το ελεύθερο εμπόριο δίνει δύναμη σε κάποιους επιχειρηματίες, εις βάρος του κοινού καλού, κάνοντάς τους κακούς πολίτες. Ο προστατευτισμός κάνει όλους τους επιχειρηματίες καλούς πολίτες, καθιστώντας αδύνατο να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κοινού καλού – και αφήνοντας ευκαιρίες πλουτισμού με έναν κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο.
Δεν θα άξιζε, όμως, η ολοκλήρωση της Παγκοσμιοποίησης – είτε Σοσιαλιστικής είτε Καπιταλιστικής – αν οδηγούσε σε έναν κόσμο χωρίς έθνη, σύνορα, όρια και πολέμους; Αυτή είναι η ουτοπική ελπίδα η οποία διατηρεί την αφοσίωση πολλών οπαδών της Παγκοσμιοποίησης, παρά τη συνεχή καταστροφή της Γης. Είναι η ίδια ελπίδα που έτρεφε τους κομμουνιστές, παρά τους ωκεανούς αίματος που έχυσαν.
Υπάρχουν δύο βασικές απαντήσεις σε αυτό. Η πρώτη είναι να διαφωνήσουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, κάτι το οποίο οι ουτοπιστές ποτέ δεν θα αποδεχθούν. Η δεύτερη είναι να υποστηρίζουμε ότι ένας κόσμος χωρίς έθνη είναι αδύνατο να υπάρξει και εκείνοι οι οποίοι προωθούν κάτι τέτοιο δεν είναι σοβαροί έχοντας αυτή την αντίληψη. Η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι το ξεπέρασμα του εθνικισμού αλλά ο τρόπος ώστε οι αγορές να κυριαρχήσουν στα έθνη και να καταλύσουν τα σύνορά τους εξαπλώνοντας την οικονομική τους δύναμη. Στην εποχή μας, οι εξεγέρσεις οι οποίες πυροδοτήθηκαν από το Twitter και το Facebook στην Ανατολική Ευρώπη και στον Ισλαμικό Κόσμο είναι απλώς η μοντέρνα εκδοχή της επιθετικής ναυτικής διπλωματίας των περασμένων αιώνων. Ο George Soros είναι ο Cecil Rhodes του σήμερα.
Οι Εβραίοι, σαν τον Soros, φυσικά και είναι οι πρωταρχικοί κήρυκες οικονομικών συστημάτων όπως το παγκόσμιο εμπόριο, τα ανοικτά σύνορα, η φυλετική επιμειξία, ο πολυφυλετισμός και άλλες μορφές εξάλειψης ταυτότητας. Αλλά δεν ασκούν τις ίδιες αρχές ανάμεσά τους. Οτιδήποτε είναι δικό τους το κρατούν, οτιδήποτε είναι δικό μας χρήζει διαπραγμάτευσης. Το συμπέρασμα είναι προφανές: Στόχος τους είναι η καταστροφή των εθνικών συνόρων και εκείνων των φυλετικών και πολιτιστικών στοιχείων τα οποία λειτουργούν αποτρεπτικά στην εξάπλωση της Εβραϊκής δύναμης. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα μονοπάτι καθολικής ελευθερίας. Είναι η επιβολή του Εβραϊκού ζυγού στην αιωνιότητα.
Είναι εύκολο να διαπιστώσουμε γιατί οι Εβραίοι πιστεύουν ότι η δυστυχία που προκαλείται από την Παγκοσμιοποίηση αξίζει, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον λόγο που οποιοσδήποτε άλλος συντάσσεται μ’ αυτή, εκτός των αποξενωμένων προϊόντων της πολιτισμικής παρακμής. Αλλά ακόμα και αυτοί οφείλουν να ρωτήσουν τους εαυτούς τους αν όντως είναι αυτός ο κόσμος τον οποίο θέλουν.
Η οικουμενικότητα, εν τέλει, δεν είναι οικουμενική. Μόνο οι λευκοί είναι υπερευαίσθητοι σ’ αυτή. Αλλά, αν η Παγκοσμιοποίηση είναι μονάχα ένα φυλετικό και πολιτιστικό Ευρωπαϊκό σύστημα πεποιθήσεων, τότε θα λειτουργήσει μόνο αν εξαλειφθούν όλοι οι Εβραίοι και κάθε άλλος αρχαίος εθνοκεντρικός λαός, όπως οι Κινέζοι, οι Κορεάτες, οι Ιάπωνες, οι Αρμένιοι, οι οποίοι αρνούνται το παγκόσμιο χωνευτήρι. Αυτό σημαίνει ότι η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι η οδός για μία φιλελεύθερη ουτοπία, αλλά μονάχα μια γενοκτονική εξάπλωση του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Έχοντας, όμως, επενδύσει τόσα πολλά στην προπαγάνδα του Ολοκαυτώματος, ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί της παγκοσμιοποίησης δεν θα έχουν τα κότσια να επιβάλλουν μία τέτοια λύση, οπότε, τελικά, θα επιτρέψουν τους εθνοκεντρικούς λαούς να αποχωρήσουν.
Και αν οι Εβραίοι και άλλοι αποχωρήσουν από την Παγκοσμιοποίηση γιατί δεν μπορούμε κι εμείς οι υπόλοιποι; Κυρίως, από τη στιγμή που το μη ανταποδοτικό ελεύθερο εμπόριο είναι οπισθοδρομικό, καταλύοντας την εθνική κυριαρχία, υπονομεύοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και παραδίδοντας τις μοίρες των Ευρωπαίων σε χέρια τρίτων.
Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: Οι προοδευτικοί υποστηρικτές της Παγκοσμιοποίησης είναι είτε αδαείς, είτε ανέντιμοι συνεργοί σε μια διαδικασία που θα εξαθλιώσει και θα υποδουλώσει τους ανθρώπους, τούς οποίους παριστάνουν ότι υπερασπίζονται. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων στην Αμερική και στα Ευρωπαϊκά έθνη υπέρ ενός φυλετικά συνειδητοποιημένου, εθνικιστικού, αντιπαγκοσμιοποιητικού, προστατευτικού πολιτικού κινήματος, ο οποίος αναμένει απλά την ηγεσία.
Source: http://www.ideapolis.info/2016/01/greg-johnson.html