Τράμπ, λόγω ελλείψεως κάτι καλύτερου

942 λέξεις

Μετάφραση από τα Γαλλικά: Greg Johnson
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Lohengrin ^[1]

English translation here ^[2]

Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ πλησιάζουν γρήγορα. Προσωπικά, θέλετε να επανεκλεγεί ο Donald Trump; Θα σας ευχαριστούσε μια δεύτερη θητεία αυτού του προέδρου, μόνον και μόνον για να δείτε την έκφραση στα πρόσωπα των αντιπάλων του, Αμερικανών και Ευρωπαίων;

Alain de Benoist: Θα ήθελα την επανεκλογή του, αλλά ένεκα απουσίας εναλλακτικής, ένεκα ελλείψεως κάτι καλύτερου. Όπως γνωρίζετε, αυτός ο χαρακτήρας δεν με ενθουσιάζει τόσο πολύ. Δεν με ενοχλεί τόσο πολύ αυτό, για το οποίο αποδοκιμάζεται συνήθως (το στυλ του, η ωμότητά του, η χυδαιότητά του), γιατί, αντιθέτως, νομίζω ότι αυτό αρέσει σε πολλούς Αμερικανούς σε αυτόν, κάτι το οποίο αρνούμασθε να καταλάβουμε από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Περισσότερο είναι το πρόγραμμά του που μου φαίνεται νεφελώδες, η εξωτερική πολιτική του είναι κατά τη γνώμη μου απεχθής, και ο άνθρωπος είναι ακατάλληλος να ηγηθεί αυτού που παραμένει (τουλάχιστον προσωρινώς) η ηγετική δύναμη του κόσμου. Υπάρχουν ουσιαστικά μόνον τρεις πραγματικοί αρχηγοί κρατών στον σημερινό κόσμο: ο Βλαντιμίρ Πούτιν, κληρονόμος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ο Σι Τζινπίνγκ, κληρονόμος της πρώην κινεζικής αυτοκρατορίας και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιδιώκει να ανασυστήσει την παλαιά Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να έχει κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Γιατί, λοιπόν, να τον υποστηρίξω; Διότι ο Joe Biden είναι εκατό φορές χειρότερος. Όχι εξαιτίας της άνοστης και βαρετής προσωπικότητός του, αλλά εξαιτίας όλων όσων αντιπροσωπεύει: το Κατεστημένο, το Βαθύ Κράτος, την υποταγή στην κυρίαρχη ιδεολογία, την φιλο-μεταναστευτική θέση, τον προοδευτισμό, τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό, την πολιτική ορθότητα, το Black Lives Matter, τα mainstream μέσα ενημερώσεως, εν συντομία, αυτήν την αποτρόπαια Νέα Τάξη, την οποίαν εκπροσώπησε η μάγισσα Χίλαρι Κλίντον πριν από τέσσερα χρόνια. Προκειμένου να σταματήσω τον Τζό Μπάιντεν και την σύντροφό του Kamala Harris (η οποίος θα είχε σοβαρές πιθανότητες να τον διαδεχθεί κατά την διάρκεια της τετραετίας του), θα ψήφιζα ακόμη και τον Μίκυ Μάους!

Έχει όμως ο Τράμπ πιθανότητες να κερδίσει;

Alain de Benoist: Έτσι πιστεύω. Έχω πει συχνά ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του ανδρός και του φαινομένου Ντόναλντ Τραμπ, το οποίο είναι πάνω απ ‘όλα ένα λαϊκίστικο αντανακλαστικό αμφισβητήσεως οτιδήποτε εκπροσωπεί το Κατεστημένο. Ο Τραμπ είναι αμφισβητήσιμος, αλλά ο Τραμπισμός είναι ένα άλλο θέμα. Συνολικώς, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με αυτό που αποκαλούμε εδώ «περιφερειακή Γαλλία». Οι Αμερικανοί είναι εξαιρετικά διαφορετικοί από τους Ευρωπαίους (πολύ περισσότερο από ό, τι πιστεύουν οι τελευταίοι), αλλά το βασικό μοτίβο είναι το ίδιο: οι λαϊκές τάξεις εναντίον των παγκοσμιοποιημένων ελίτ, οι εγκατεστημένοι έναντι των μετακινούμενων, ο λαός εναντίον των πολιτών του κόσμου, η βάση εναντίον της κορυφής.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, αυτή η αντίθεση έχει κρυσταλλωθεί σε δύο μπλοκ που δεν μιλούν ούτε καν μεταξύ τους. Και στις δύο πλευρές, δεν θέλουν πλέον να κερδίσουν απλώς τις εκλογές, αλλά να καταστρέψουν τους αντιπάλους τους. Θέλετε έναν αποκαλυπτικό, ακόμη και εντυπωσιακό αριθμό; Το 15% των Ρεπουμπλικανών και το 20% των Δημοκρατών πιστεύουν ότι η Αμερική θα ήταν καλύτερη, εαν οι αντίπαλοί τους «πέθαιναν». Άνευ προηγουμένου. Η πολιτική έχει αλλάξει. Οι πολιτικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέτουν πλέον υποψηφιότητα για το αξίωμα διαφημίζοντας τις δεξιότητές τους, αλλά ως γυναίκες, ως ομοφυλόφιλοι, ως Αφροαμερικανοί, ως Ισπανόφωνοι κ.λπ. Η πολιτική ταυτότητας, που τροφοδοτείται από την πολιτική ορθότητα, έχει αναλάβει τα πάντα. Αυτό σημαίνει ότι τα πολιτικά ζητήματα υποτάσσονται τώρα σε πολιτιστικά και ανθρωπολογικά ζητήματα.

Για τον λόγον αυτόν, σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε στο παρελθόν (όταν τα προγράμματα των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών θα μπορούσαν να φανούν λίγο πολύ δυσδιάκριτα, ειδικά σε εμάς), όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτές οι προεδρικές εκλογές θεωρούνται από τους Αμερικανούς ως εξαιρετικά σημαντικές (το 87% μιλάει για ένα μη αναστρέψιμο σημείο καμπής), και συγκεκριμένα υπάρχουν ελάχιστοι αναποφάσιστοι μεταξύ τους. Αυτός είναι, επίσης, ο λόγος, για τον οποίον οι δύο υποψήφιοι δεν επιδιώκουν τόσο να υφαρπάξουν τους υποστηρικτές των αντιπάλων τους, όσο να εδραιώσει ο καθένας το δικό του στρατόπεδο. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο το πρώτο debate μεταξύ Τράμπ και Μπάιντεν τελείωσε με ανταλλαγή προσβολών και με (λεκτική) βία ακόμα αδιανόητη εδώ. Είτε κερδίσει ο Τραμπισμός είτε η Νέα Τάξη, διακυβεύονται διαφορετικές κοσμοθεωρίες.

Ποια μαθήματα μπορούμε να αντλήσουμε από αυτά τα τέσσερα χρόνια του Τραμπισμού; Η επανεκλογή του θα ήταν καλή είδηση ​​για τις Ηνωμένες Πολιτείες και, κυρίως, για τη Γαλλία και την Ευρώπη;

Alain de Benoist: Τα μαθήματα είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Ο Τραμπ είναι αναμφισβήτητα καλύτερος από ό, τι λένε οι αντίπαλοί του, αλλά χειρότερος από ό, τι λένε οι υποστηρικτές του. Καθώς ο Τραμπ αφιέρωσε αρκετό χρόνο ξεφεύγοντας από τις παγίδες που του έστηναν οι εχθροί του, και το έκανε μόνο με την συνεχή μετακίνηση μεταξύ «συμβούλων» από αντίπαλα στρατόπεδα, είναι επιπλέον δύσκολο να γνωρίζουμε, ποιες πρωτοβουλίες είναι πραγματικά δικές του.

Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική του — το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει — το ρεκόρ του είναι πραγματικά κακό. Ο Τραμπ προφανώς αντιπαθεί την Ευρώπη, και ξεχωρίζει από τους προκατόχους του μόνον επειδή δεν το κρύβει. Αρχικώς προσπάθησε να προσεγγίσει την Ρωσία με την ελπίδα να την απομακρύνει από μια συμμαχία με την Κίνα, αλλά παραιτήθηκε, επειδή έχει κατηγορηθεί επανειλημμένως, ότι «υπηρετεί τους Ρώσους». Ο κύριος εχθρός του είναι η Κίνα. Ευνοεί τον άξονα Ουάσιγκτον-Ριάντ-Τελ Αβίβ, ο οποίος ικανοποιεί τους νεοσυντηρητικούς καθώς και τους ευαγγελικούς, αλλά είναι εντελώς αντίθετος πρός τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Αλλά με τον Τζό Μπάιντεν, αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο. Θυμηθείτε τι εμπιστεύτηκε ο Φρανσουά Μιτερράν στον Georges-Marc Benamou: «Είναι σκληροί, οι Αμερικανοί, είναι αδηφάγοι. Θέλουν αδιαμφισβήτητη εξουσία στον κόσμο. Η Γαλλία δεν το γνωρίζει, αλλά βρισκόμασθε σε πόλεμο με την Αμερική. Ναι, ένας μόνιμος πόλεμος, ένας ζωτικός πόλεμος, ένας οικονομικός πόλεμος, ένας πόλεμος προφανώς χωρίς θάνατο, ωστόσο ένας πόλεμος μέχρι θανάτου».