Η διαμάχη σχετικά με το «γάμο των ομοφυλοφίλων»

^[1]1,698 words

English original here ^[2]

Μετάφραση: Α.Γ.

Οι υπέρμαχοι και οι αντίπαλοι του ομοφυλοφιλικού γάμου έχουν από κοινού μία  εσφαλμένη αντίληψη: ότι η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων θα ανατρέψει την «ετεροκανονικότητα», δηλαδή την άποψη ότι η ετεροφυλοφιλία είναι φυσιολογική σε αντίθεση με τις άλλες μορφές σεξουαλικότητας που δεν είναι. Η ιδέα όμως ότι μία αλλαγή στην περί γάμου νομοθεσία μπορεί να αλλάξει την ετεροκανονικότητα είναι απλώς λανθασμένη.

Τι εννοώ όταν λέω ότι οι ομοφυλόφιλη συμπεριφορά είναι ανώμαλη; Δεν εννοώ ότι είναι αφύσικη, μια και υπάρχει στη φύση. Συναντάται ακόμα και σε είδη συγγενικά με τον άνθρωπο. Δεν εννοώ ότι αποτελεί αμαρτία, δηλαδή ότι είναι κάτι το οποίο δυσαρεστεί το Θεό. Η ιδέα του αμαρτήματος μπορεί να παραλύσει σχεδόν απόλυτα την ικανότητα να σκεφθούμε ορθολογικά σχετικά με τα ήθη.

Το θέμα της ανωμαλίας, για μένα προσωπικά, συμπυκνούται στο ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια μη αναπαραγωγική, αλλά ψυχαγωγική μορφή σεξ. Εάν ο καθένας έκανε αποκλειστικά μη αναπαραγωγικό αλλά ψυχαγωγικό σεξ, το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιζόταν. Η ετεροφυλόφιλη συμπεριφορά είναι φυσιολογική, επειδή μόνο το ετεροφυλόφιλο σεξ είναι σε θέση να διαιωνίσει το είδος, με την προϋπόθεση ότι η σύλληψη δεν παρεμποδίζεται από αντισυλληπτικές μεθόδους.

Οπότε το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι η αντίθεση ανάμεσα στο ομοφυλόφιλο και το ετεροφυλόφιλο, αλλά ανάμεσα στο αναπαραγωγικό και μη αναπαραγωγικό σεξ. Περί αυτού πρόκειται.

Οι ομοφυλόφιλες συμπεριφορές και προτιμήσεις προϋπάρχουν του ανθρώπινου είδους, αλλά η ιδέα περί ομοφυλοφιλίας ως ταυτότητας αποτελεί ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Οι άνθρωποι με αποκλειστικά ομοφυλόφιλες προτιμήσεις δεν αποτελούν παρά μία μικρή μειοψηφία στα πλαίσια οποιασδήποτε κοινωνίας, άσχετα με το πόσο ανεκτική και παρακμιακή είναι αυτή. Οπότε φαίνεται λογικό ότι καμία κοινωνία δεν έχει ποτέ εξαφανισθεί επειδή η μικρή ομοφυλόφιλη μειοψηφία δεν αναπαράγεται. Οι κοινωνίες παρακμάζουν δημογραφικά όταν πάψει η ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία να αναπαράγεται, κυρίως λόγω της αντισύλληψης. Οπότε εάν το μη αναπαραγωγικό σεξ αποτελεί πρόβλημα επειδή δεν διαιωνίζει το ανθρώπινο είδος, η κύρια ευθύνη επιβαρύνει τα εγωιστικά, ηδονιστικά ετεροφυλόφιλα άτομα.

Οι υπέρμαχοι του ομοφυλοφιλικού γάμου πιστεύουν ότι η ετεροκανονικότητα αποτελεί απλώς μία κοινωνική κατασκευή, μία σύμβαση η οποία μπορεί να αλλάξει μέσω της νομοθεσίας, της εκπαίδευσης και της ανελέητης πλύσης εγκεφάλου. Η ετεροκανονικότητα όμως εδράζεται στη φύση, όχι σε κάποια σύμβαση. Η σεξουαλική αναπαραγωγή έχει προϋπάρξει της δημιουργίας των ανθρωπίνων γλωσσών και συμβάσεων. Στην πραγματικότητα η σεξουαλική αναπαραγωγή προϋπήρξε της εμφάνισης της ανθρωπότητας. Τα πουλιά όπως και οι μέλισσες κάνουν και αυτά σεξ. Οπότε η ετεροκανονικότητα δεν αποτελεί κοινωνική κατασκευή και δεν μπορεί να αλλαχθεί από την κοινωνία. Μπορεί μόνο να παραλλαχθεί, να πέσει θύμα ψεύδους και να αγνοηθεί – όλα εις βάρος της κοινωνίας.

Εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί η υπέρμαχοι του ομοφυλοφιλικού γάμου πιστεύουν ότι ανατρέπουν την ετεροκανονικότητα. Είναι δυσκολότερο να αντιληφθεί κανείς γιατί οι πολέμιοι συμφωνούν μαζί τους στο σημείο αυτό. Παρόλα αυτά οι πολέμιοι ισχυρίζονται πως ο νομικός προσδιορισμός του γάμου ως ένωση ανδρός και γυναικός αποτελεί το κλειδί της διατήρησης των θεσμών του γάμου και της οικογενειακής ζωής.

Αυτό δεν έχει νόημα για δύο λόγους.

Κατά πρώτον, εάν η ετεροκανονικότητα εδράζεται στη φύση ή στη θεία εντολή και όχι στο νόμο, προκύπτει ότι δεν μπορεί να αλλαχθεί μέσω της αλλαγής νόμων. (Φυσικά οι ανθρώπινοι νόμοι ενισχύουν τους φυσικούς, προσθέτοντας επιπλέον ποινές και κίνητρα προκειμένου να ακολουθήσουμε τη φύση.)

Κατά δεύτερον, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας σε μεγάλο βαθμό έχουν ήδη καταστραφεί. Όμως σε όλη την περίοδο κατά την οποία ο γάμος και η οικογένεια βρίσκονται σε αποσύνθεση, δεν έχει επιτραπεί στους ομοφυλόφιλους να παντρεύονται και ο γάμος οριζόταν ως η ένωση ανδρός και γυναικός. Με άλλα λόγια, ο γάμος και η οικογένεια έχουν παρακμάσει με απολύτως άθικτη την ετεροκανονικότητά τους. Συνεπώς, την κύρια ευθύνη του γάμου και της οικογένειας φέρουν οι ετεροφυλόφιλοι.

Μια και οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία και ούτως ή άλλως μόνο μια μικρή μειοψηφία αυτής της μειοψηφίας επιθυμεί να παντρευτεί, πιστεύω ότι οι πολέμιοι του ομοφυλόφιλου γάμου οφείλουν να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς μία τόσο μικρή ομάδα ανθρώπων θα μπορούσε να ζημιώσει περισσότερο τον γάμο από ότι έχουν ήδη κάνει τα ετερόφυλα άτομα.

Εάν κάποιος πραγματικά επιθυμούσε να υπερασπίσει το γάμο και να ενδυναμώσει την οικογένεια, τότε θα έπρεπε να κάνει τα ακόλουθα:

1. Να καταργήσει το συναινετικό διαζύγιο
2. Να ποινικοποιήσει τη μοιχεία
3. Να ποινικοποιήσει τη αποσταθεροποιητική επίδραση τρίτων στο γάμο (προβλέπεται από τον Νόμο σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ).
4. Να καταργήσει τα επιδόματα πρόνοιας των ανύπαντρων μητέρων
5. Να θεσμοθετήσει τη νομική παραδοχή ότι οι ανύπαντρες μητέρες είναι ακατάλληλες ως κηδεμόνες, ούτως ώστε η υιοθεσία των εκτός γάμου παιδιών να αποτελέσει το σύνηθες
6. Να καταργήσει την υιοθεσία από μη παντρεμένα άτομα
7. Να θεσμοθετήσει θετικά κίνητρα, ούτως ώστε τα άτομα με υψηλές ικανότητες να παντρεύονται και να αποκτούν οικογένειες
8. Να καθιερωθούν φορολογικά κίνητρα υπέρ του γάμου και αντικίνητρα για όσους προτιμούν να μείνουν εργένηδες.

 

Τα μέτρα αυτά θα ενίσχυαν σημαντικά τους δεσμούς του γάμου και της οικογενειακής ζωής. Επίσης, τα βάρη και τα οφέλη των μέτρων αυτών θα αφορούσαν τον ετεροφυλόφιλο πληθυσμό, καθώς  σε αυτόν ανήκουν.

Κανείς όμως από τους υπέρ του  γάμου πολιτικούς και ηθικούς σταυροφόρους δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για μέτρα τέτοιου είδους. Και αυτό, στα μάτια μου, αποτελεί ένδειξη πως όλη η εκστρατεία ενάντια στον ομοφυλοφιλικό γάμο είναι απλώς μία ψευδεπίγραφη απάτη της Δεξιάς, με σκοπό την: (1) ενοχοποίηση των ομοφυλόφιλων για τη κατάντια στην οποία έχουν φέρει το γάμο και την οικογένεια οι ετεροφυλόφιλοι, (2) διοχέτευση της πικρίας, της ενεργητικότητας, του ιδεαλισμού και των χρημάτων ενός τμήματος της Δεξιάς (αν και κατά τη γνώμη μου, ενός τελείως θλιβερού  τμήματος) σε ένα ακόμα αδιέξοδο, μία μάχη, η οποία, ακόμα και αν κερδιζόταν, δε θα είχε κανένα αποτέλεσμα στη δημογραφική παρακμή της φυλής μας.

Παλαιότερα πίστευα πως αυτοί οι συντηρητικοί δεξιοί ήταν ή απλώς ηλίθιοι ή/και εξαπατημένοι. Πολλά από τα απλά στελέχη όντως είναι. Σε γενικές γραμμές όμως είναι μακράν καλύτεροι της ηγεσίας τους. Οι επικεφαλής εμφανίζονται διαρκώς τόσο λανθασμένοι και αναποτελεσματικοί ώστε είναι δύσκολο να αντισταθείς στο συμπέρασμα ότι πρόκειται περί πρακτόρων του εχθρού που στοχεύουν στο να αποπροσανατολίζουνε και να διυλίζουν το πνεύμα αντίστασης της Δεξιάς, ώστε να μην αποτελέσει εφαλτήριο ενός γνήσιου λαϊκισμού ο οποίος θα απειλούσε την ηγεμονία του κυρίαρχου συνασπισμού των Εβραίων και των χωρίς ρίζες και φυλή πλουτοκρατών. Πιστεύω ότι η σκοπιμότητα ύπαρξης αυτών των εκστρατειών είναι ίσως να κερδηθεί χρόνος μέχρι τη στιγμή που οι λευκοί θα αποτελούν μειονότητα και δε θα υπάρχει ελπίδα αλλαγής εντός του παρόντος συστήματος.

Το μοναδικό ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα είναι εάν η λευκή φυλή θα συνεχίσει να υπάρχει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη σε διακόσια χρόνια από τώρα. Οι Λευκοί Αμερικανοί  συνειδητοποιούνε όλο και πιο έντονα και με ανησυχία, τη δημογραφική μας παρακμή. Αλλά η ευθεία επίκληση των λευκών φυλετικών συμφερόντων αποτελεί ακόμα ταμπού για την Αμερικανική Δεξιά. Αντίθετα, η συντηρητική Δεξιά στην καλύτερη περίπτωση προσφέρει φυλετικώς ουδέτερα υποκατάστατα των φυλετικών συμφερόντων (εναντίωση στην «παράνομη» μετανάστευση, στο φιλελεύθερο ατομικισμό κλπ) και στη χειρότερη προωθεί τον αποπροσανατολισμό (εναντίωση στον ομοφυλοφιλικό γάμο και στο κάψιμο της σημαίας, ή υποστήριξη της προσευχής στα σχολεία) ή ξεκάθαρη δημογραφική αυτοκτονία (εναντίωση στις εκτρώσεις). Οπότε είμαι της άποψης ότι ο Λευκός Εθνικισμός ουδέποτε θα προοδεύσει αν η συντηρητική Δεξιά δε χάσει κάθε αξιοπιστία και δεν ηττηθεί ολοκληρωτικά. Ελπίζω μόνο, ότι μέχρι να συμβεί αυτό, δε θα είναι πολύ αργά  για να σώσουμε τη φυλή μας.

Έχω υποστηρίξει ότι από την άποψη της λευκής δημογραφίας ο ομοφυλοφιλικός γάμος αποτελεί ένα ασήμαντο θέμα. Το σπουδαιότερο ζήτημα για να αυξηθεί η λευκή γονιμότητα και να βελτιωθούμε ως γονείς  είναι να ενδυναμώσουμε το γάμο και να ελαττώσουμε το μη αναπαραγωγικό σεξ ανάμεσα στους ετεροφυλόφιλους. Έχω επίσης υποστηρίξει ότι το ζήτημα του ομοφυλόφιλου γάμου προωθείται από την ψευτοδεξιά ως αντιπερισπασμός από μακράν σημαντικότερα ζητήματα. Αλλά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα υπέρ και τα κατά του ομοφυλοφιλικού γάμου ως πολιτική στάση, γιατί πρέπει να αφιερώσω περισσότερη μελέτη και σκέψη πάνω στο θέμα. Θα ήθελα πάντως να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο έστω εγείροντας τη πιθανότητα μίας κοινωνίας που συνδυάζει την «ετεροκανονικότητα» με την ανοχή.

Ο μοναδικός ρεαλιστικός τρόπος για να συντηρήσουμε υψηλές απαιτήσεις είναι να αναγνωρίσουμε πως οι άνθρωποι πάντα θα υπολείπονται αυτών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το οποίο συνεπάγεται μία ορισμένη χαλαρότητα και ανοχή.

Μία κοινωνία που δεν μπορεί να ανεχθεί την παρέκκλιση από τα πρότυπά της αναπόφευκτα θα μειώσει τις απαιτήσεις της, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συμμορφώνονται με αυτές ευκολότερα.

Η τελική κατάληξη αυτής της διαδικασίας είναι ο απόλυτος μηδενισμός, διότι εάν η συνέπεια προς τις αξίες κάποιου αποτελεί την υψηλότερη αξία, τελικά θα αποτελεί τη μοναδική αξία του ατόμου. Διότι ο ευκολότερος τρόπος ώστε να εξασφαλιστεί η απόλυτη ακεραιότητα και να καταστεί αδύνατη η υποκρισία, είναι να μην εκτιμούμε τίποτα εκτός από το να είμαστε ο εαυτός μας τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή να εξαφανίσουμε κάθε διαφορά ανάμεσα στο πραγματικό και το ιδανικό, να επιβεβαιώσουμε πως οτιδήποτε τυχαίνει να είναι πραγματικό σε μία συγκεκριμένη στιγμή αποτελεί το ιδανικό.

Με δυο λόγια, ο μοναδικός τρόπος για να πράττουμε πάντα αυτό το οποίο κυρήττουμε είναι να μη κυρήττουμε τίποτα εκτός από αυτό το οποίο πράττουμε. Αυτό ισοδυναμεί με το να κάνουμε οτιδήποτε επιθυμούμε την κάθε στιγμή, ένα είδος αστήρικτης αυτοεπιβεβαίωσης, λίγο-πολύ το ηθικό και πολιτιστικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί ο φιλελευθερισμός.

Ακόμα και αν κάποιος υποστηρίζει την ετεροκανονικότητα ως το κοινωνικό ιδανικό, είναι πάντα δυνατό να μας αρέσουνε οι άνθρωποι που δεν το εκπληρώνουν. Και ειδικότερα σε μία Λευκή Εθνικιστική κοινωνία, όπου οι συμπολίτες μας αποτελούν επίσης μέρος της εκτεταμένης οικογένειάς μας.

Γιατί δε θα μπορούσαμε να έχουμε μία κοινωνία στην οποία οι γονείς των ομοφυλόφιλων παιδιών θα λένε: «Λυπούμαστε που δε θα μας χαρίσετε εγγόνια. Είναι κρίμα, αλλά εμείς και πάλι σας αγαπάμε σαν σάρκα από τη σάρκα μας και ξέρουμε ότι και πάλι θα είστε καλοί γιοι προς εμάς, καλοί αδελφοί προς τα αδέλφια σας και καλοί θείοι για τις ανηψιές και τα ανήψια σας»;

Γιατί δε θα μπορούσαμε να έχουμε μία κοινωνία στην οποία οι ομοφυλόφιλοι θα αποδέχονται ότι δεν εκπληρώνουνε το κοινωνικό πρότυπο, αντί να το κατεδαφίζουν απλώς για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους; Γιατί δε θα μπορούσαμε να έχουμε μία κοινωνία στην οποία οι ομοφυλόφιλοι θα αισθάνονται ευγνωμοσύνη προς τους ετεροφυλόφιλους που τους χάρισαν ζωή και ικανοποιημένοι επειδή οι άλλοι διαιωνίζουνε τις οικογένειές τους και συνολικά τη φυλή τους;

Είμαι της άποψης ότι υπάρχουνε ήδη πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται κατά αυτόν τον τρόπο. Οι φωνές τους όμως δεν ακούγονται.