Μαθαίνοντας από την Αριστερά:
«Η αφοσίωση & η ηγεσία» του Ντάγκλας Χάιντ

1,504 words

Μετάφραση Π. Τ.

English original here

Ο λευκός εθνικισμός, επί του παρόντος, περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική δεξιά, δηλαδή, στους ανθρώπους που έχουν αντιμετωπίσει μια σειρά ηττών, από το Στάλινγκραντ και μετά. Οι Ευρωπαίοι δεξιοί, βέβαια, έχουν μεγάλη πρακτική σοφία για να μεταδώσουν, ακόμη και αν απέτυχαν στο τέλος.

Αλλά οι Αμερικανοί δεξιοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να μάθουν ό,τι μπορούν από τους ηττημένους, και πολύ λιγότερο να ενδιαφερθούν για την εκμάθηση από τους νικητές: Την αριστερά, η οποία έχει δημιουργήσει πλέον ιδεολογική ηγεμονία πάνω και κάτω από το πολιτικό φάσμα, καθορίζοντας τους Limbaughs (σημ. μτφρ. Από το όνομα γνωστού Αμερικανού συντηρητικού συγγραφέα/ραδιοφωνικού παραγωγού)και τους προοδευτικούς της “αξιοσέβαστης” (δηλαδή, αναποτελεσματικής) αντιπολίτευσης, όπως ασφαλώς και τους φιλελεύθερους. που διαμαρτύρονται γι’ αυτήν.

Για τους δεξιούς, που θέλουν να μάθουν από τους νικητές, το έργο του Ντάγκλας Χάιντ «Αφοσίωση και Ηγεσία» (South Bend, Ind: University of Notre Dame Press, 1966) είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσουν. Ο Hyde ήταν βετεράνος του κομμουνιστικού ακτιβισμού, υπηρετώντας ως συντάκτης ειδήσεων του Κομμουνιστικού London Daily Worker, μέχρι το 1948, οπότε και παραιτήθηκε, αποκήρυξε τον κομμουνισμό, και ανακοίνωσε την μεταστροφή του στον καθολικισμό.

Αν και ο Hyde απέρριψε τα ιδανικά και τους στόχους του κομμουνισμού, σκέφτηκε ότι οι άκρως αποτελεσματικές οργανωτικές τεχνικές του κόμματος θα έπρεπε να υιοθετηθούν από εκείνους που επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Το έργο «Αφοσίωση και Ηγεσία» είναι η 150-σέλιδη απόσταξη εμπειριών και ιδεών.

Ο κομμουνισμός έχει σκοτώσει περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και εξακολουθεί να συνεχίζει το έργο του. Έτσι, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τον κομμουνισμό ως οτιδήποτε άλλο παρά κάτι το κακό. Αλλά ακόμη και το κακό είναι ένα επίτευγμα, και το τεράστιο κακό είναι ένα τεράστιο επίτευγμα.

Πώς οι μικροσκοπικές μειονότητες των κομμουνιστών πέτυχαν τόσα πολλά; Επειδή εργάστηκαν σκληρότερα και εξυπνότερα από τους αντιπάλους τους. Ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στην κινητοποίηση σημαντικών ηθικών αξιών: τον ιδεαλισμό, την αφοσίωση και την αυτοθυσία. (…)

Το γεγονός ότι αυτές οι ηθικές αξίες έχουν χρησιμοποιηθεί γι’ αυτόν τον σκοπό, δεν τις κάνει λιγότερο αξιέπαινες.

Πώς μπορεί κάποιος να βρει και να κινητοποιήσει τον ιδεαλισμό, την αφοσίωση και τη θυσία; Ο Hyde συμβουλεύει τα εξής:

Πρώτον, προσελκύετε ανθρώπους που είναι ήδη ιδεαλιστές.

Οι νέοι τείνουν να είναι ιδεαλιστές, οπότε οι περισσότερες προσπάθειες πρέπει να επικεντρώνονται στην προσέγγισή τους.

Δεύτερον, αν θέλετε να πάρετε πολλά από τους ανθρώπους, απαιτήστε πολλά από αυτούς.

Οι Κομμουνιστές ενέπνευσαν τεράστιες προσπάθειες απλώς και μόνο επειδή τις ζήτησαν. Οι Κομμουνιστές διδάχτηκαν να μην ρωτούν τί μπορεί να κάνει γι’ αυτούς το κόμμα, αλλά τί μπορούν αυτοί να κάνουν για το κόμμα. Το Σώμα των Πεζοναυτών δεν έχει καμία έλλειψη νεοσύλλεκτων για τον ίδιο λόγο: στην προπαγάνδα για κατάταξη τονίζει τη θυσία και την πειθαρχία κι όχι τα προνόμια των μελών.

Ήμουν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από ένα παράδειγμα της αφοσίωσης και αυτοθυσίας που ήταν ρουτίνα στους κομμουνιστικούς κύκλους. Ο Hyde και οι συνάδελφοί του, εργαζόμενοι στο κόμμα, πήραν τα 8/14 του εισοδήματός τους – πάνω από το 50% του μισθού τους- και το επέστρεψαν στο κόμμα. Αυτό το έκαναν κάθε ημέρα πληρωμής, όχι μόνο σε ειδικές περιστάσεις.

Πόσοι Λευκοί εθνικιστές είναι πρόθυμοι να αφιερώσουν ένα ποσοστό του εισοδήματός τους, για το σκοπό που ισχυρίζονται ότι είναι ιερός γι’ αυτούς;

Υπάρχουν λεγεώνες επαγγελματιών (σημ. μτφρ. Εννοεί κομματικά στελέχη, δημοσιογράφους κτλ) Εβραίων και των Μαύρων. Αλλά υπάρχουν λιγότεροι από δέκα πλήρους απασχόλησης Λευκοί εθνικιστές σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, και οι περισσότεροι από αυτούς κερδίζουν τόσο λίγα, που θα ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσαν να αποδώσουν κάποιο σοβαρό ποσό για τον σκοπό. Η φτώχεια είναι η θυσία τους.

Δεν είναι ότι τα χρήματα είναι ανύπαρκτα. Υπάρχουν μεμονωμένοι Λευκοί εθνικιστές των οποίων ο πλούτος ανέρχεται όχι μόνο σε δεκάδες, αλλά σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Κάτι άλλο λείπει: οι ιδιότητες του χαρακτήρα που οδηγούν σε πραγματικό, αποτελεσματικό ιδεαλισμό, αφοσίωση και θυσία.

Η αλήθεια είναι με το μέρος μας. Αλλά η αλήθεια δεν είναι αρκετή για να κερδίσει, αν παραμένει κλειδωμένη στην καρδιά και το μυαλό μας, χωρίς αντίκρισμα στον πραγματικό κόσμο. Όταν ο πρώτος λευκός εθνικιστής αφιερώσει τα 8/14 των εσόδων του για την διασφάλιση της ύπαρξης του λαού μας και ένα μέλλον για τα λευκά παιδιά, τότε θα πιστέψω ότι θα κερδίσουμε.

Αλλά πέρα από το ότι ζήτησε τα 8/14 του εισοδήματος του εργαζομένου, ο κομμουνισμός ζήτησε το 100% του κάθε μέλους, το σώμα και την ψυχή. Και το πήρε.

Ναι, απαιτώντας ηρωική αφοσίωση έκανε κάποιους να διστάζουν προτού ενταχθούν στο κόμμα, αλλά όταν το έκαναν, ήταν έτοιμοι να τα δώσουν όλα. Επίσης, μ’ αυτόν τον τρόπο απέκλεισε χλιαρούς συμπαθούντες και συνοδοιπόρους, αλλά το κόμμα είχε άλλους τρόπους αξιοποίησης των ταλέντων και των πόρων εκείνων που ήταν ανέτοιμοι ή αδυνατούσαν να κάνουν το μεγάλο βήμα.

Τρίτον, έχετε υψηλούς στόχους.

Αν κάποιος πρόκειται να ζητήσει τα πάντα, πρέπει να έχει έναν καλό λόγο. Οι κομμουνιστές ζήτησαν τα πάντα από τους ακτιβιστές τους, επειδή είχαν έναν κόσμο να κερδίσουν. Οι μεγαλεπήβολοι στόχοι αποτελούν πρόβλημα μόνο εάν δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να μπορεί κάποιος να πραγματοποιήσει εδώ και τώρα για να τους υλοποιήσει. Αλλά, με την σφυρηλάτηση του συνδέσμου, τότε ακόμα και η ταπεινότερη αγγαρεία παίρνει ξαφνικά μια βαθύτερη και μεγαλύτερη σημασία.

Ρώτησα κάποτε ένα ακροατήριο, σε μια συνεδρίαση σχετικά με την οργάνωση της Λευκής κοινότητας, γιατί παραβρισκόταν εκεί. Υπήρχαν πολλές απαντήσεις: γνωριμία με νέους ανθρώπους, δικτύωση, συνάντηση παλιών φίλων, ακόμα και ενημέρωση για την οργάνωση της Λευκής κοινότητας. Όλοι αυτοί ήταν αρκετά καλοί λόγοι για να έρθει κάποιος εκεί.

Στη συνέχεια, όμως πρότεινα έναν καλύτερο λόγο: Για να σώσουμε τον κόσμο. Μην απατάσθαι, οι Λευκοί εθνικιστές δεν αγωνίζονται απλώς για να σώσουν τη λευκή φυλή, δεδομένου ότι η ευημερία όλου του κόσμου εξαρτάται από το θρίαμβο μας. Αν χαθούμε, οι άλλες φυλές θα αναπαράγονται απερίσκεπτα, θα λεηλατήσουν τον πλανήτη ανεξέλεγκτα και το μοναδικό μέρος στο σύμπαν όπου ξέρουμε ότι υπάρχει η ζωή, δε θα καταλήξει τίποτα άλλο, παρά μία καμένη θράκα στην απεραντοσύνη του διαστήματος.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσετε μία συγκέντρωση Λευκών εθνικιστών, υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι εσείς θα σώσετε τον κόσμο. Θα κάνει τη μετακίνηση λίγο πιο εύκολη και το παρκάρισμα να φαίνεται λιγότερο από μια ταλαιπωρία.

Οι κομμουνιστές συνειδητοποίησαν ότι η απαίτηση ηρωικής αφοσίωσης σε έναν υψηλότερο σκοπό δεν αδειάζει τους ανθρώπους, αλλά τους ενεργοποιεί. Δεν εκμηδενίζει την προσωπικότητά τους, αλλά την εμβαθύνει. Εκείνοι που ζουν για τον εαυτό τους και μόνο έχουν λιγότερο νόημα στη ζωή από εκείνους που αφιερώνονται σε έναν υψηλότερο σκοπό.

Τέταρτον, να είστε οι καλύτεροι.

Οι κομμουνιστές δίδαξαν ότι δεν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο να είσαι καλός κομμουνιστής και στο να είσαι καλός σε κάθε άλλο τομέα της ζωής σου . Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τους Λευκούς εθνικιστές. Εάν θέλει να είναι καλός ένας λευκός εθνικιστής, θα πρέπει επίσης να είναι καλός μαθητής, εργαζόμενος, εργοδότης, καλλιτέχνης, σύζυγος, γονέας και γείτονας.

Ο πιο αξιόπιστος και αποτελεσματικός συνήγορος για τον Λευκό εθνικιστή είναι το να θεωρείται καλός σε όλους τους τομείς της ζωής του. Οι κομμουνιστές ανακάλυψαν ότι οι προσωπικές σχέσεις με υποδειγματικά άτομα ήταν πιο σημαντικές από την ιδεολογία για την προσέλκυση νέων ανθρώπων για το σκοπό.

Επίσης, αν κάποιος θεωρεί ότι οι πολιτικές του δεσμεύσεις παρεμβαίνουν στην ανάπτυξή του σε άλλους τομείς της ζωής του, τότε πρέπει να περιοριστεί για να ανακτήσει την ισορροπία. Αυτό αποτρέπει τους ακτιβιστές από το να “καούν” και τους κρατά στον αγώνα.

Πέμπτον, ο ακτιβισμός είναι απαραίτητος.

Τα περισσότερα άτομα που προσχώρησαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν απαραίτητο να συμμετάσχουν αμέσως σε κάποια μορφή δημοσίου ακτιβισμού. (Κάποια άτομα με σημαντικές κοινωνικές διασυνδέσεις είχαν εκπαιδευτεί ως μυστικοί πράκτορες.)

Ο δημόσιος ακτιβισμός ήρθε πριν την ιδεολογική διδασκαλία. Ενεργώντας δημόσια ως κομμουνιστής, κάποιος κάνει τη δέσμευσή του ανοικτή και μη αναστρέψιμη. Ένα άτομο, ενεργώντας πριν λάβει ιδεολογική εκπαίδευση, μαθαίνει μέσα από μια πολύ προσωπική και μερικές φορές οδυνηρή εμπειρία την αναγκαιότητα της εν λόγω εκπαίδευσης. Τέτοιος ακτιβισμός βοηθά επίσης να εξαλείψουμε τους ανθρώπους που στερούνται ηθικής και φυσικής ακεραιότητας, πριν από οποιαδήποτε επένδυση στην κατήχησή τους.

Ο ακτιβισμός έχει διττό σκοπό: Να αλλάξει τον κόσμο και να αλλάξει τους ακτιβιστές. Δεδομένου ότι το κόμμα πρέπει να δράσει έως ότου ο κόσμος αλλάξει, πρέπει να οργανωθεί για τον αέναο ακτιβισμό. Εκστρατείες θα πρέπει να σχεδιαστούν για: (α) να αποδείξει το κόμμα ότι ενδιαφέρεται για την βάση του, (β) να αυξήσει τις συγκρούσεις μεταξύ του συστήματος και της βάσης του, και (γ) να οικοδομήσει το χαρακτήρα, τις δεξιότητες και την συντροφικότητα μεταξύ των ακτιβιστών.

Ο Hyde επεξηγεί αυτά και πολλά άλλα σημεία με ζωντανά ανέκδοτα. Η συζήτησή του για τις κομμουνιστικές τεχνικές κατήχησης επίλεκτων στελεχών αξίζει ένα αποκλειστικό άρθρο. Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία που συμπιέζουν τόσο πολλή τροφή για σκέψη σε τόσο λίγες σελίδες.

Μερικοί Λευκοί εθνικιστές μπορεί να βρουν το «Αφοσίωση και Ηγεσία» ένα θλιβερό ανάγνωσμα, δεδομένου ότι αναδεικνύει την πραγματικά πρωτόγονη, αξιολύπητη, ασόβαρη φύση του κινήματος σήμερα. Αλλά αυτός είναι ο λάθος τρόπος να το δει κανείς.

Δε χρειάζεται κάποιος να διαβάσει Douglas Hyde για να δει ότι o Λευκός εθνικισμός στην Αμερική σήμερα είναι γεμάτος από ανόητους, χαμένους και ερασιτέχνες. Χρειάζεται όμως τον Hyde και τους συγγραφείς σαν κι αυτόν, αν είναι σοβαρός, για τη δημιουργία ενός κινήματος που μπορεί να νικήσει.

Source: http://www.ideapolis.info/2013/06/blog-post_5413.html