Αγάπα την Βροχή, αγάπα την Ζωή

Umbrellas [1]457 words

Μετάφραση [2]Greg Johnson

Μετάφραση στα ελληνικά: Ρωμανός

Δεν ξεχνώ ούτε μια στιγμή τους αγώνες της εποχής μας. Δεν ξεχνώ ούτε μια στιγμή τις μάχες του παρελθόντος που μας έκαναν αυτό που είμασθε. Δεν ξεχνώ ούτε μια στιγμή ότι το να υπάρχεις δεν σημαίνει μόνον να αφιερώνεσαι και να αφοσιώνεσαι , αλλά επίσης, να μάχεσαι. Ούτε ξεχνώ ότι η ζωή έχει έντονες στιγμές και ήρεμες στιγμές, χαρές και στεναχώριες.

Η ζωή εν γένει (και η δική μας ζωή) είναι μία εικόνα της φύσεως, από την οποίαν εκπορεύεται, που ο Ηράκλειτος ήδη είπε, σε έναν περισσότερο τοπικό αφορισμό, σχεδόν τριάντα αιώνες πρίν: «Η Φύση αγαπά τα αντίθετα: μέσω αυτών δημιουργεί την αρμονία».

Ο Όμηρος είπε το ίδιο πράγμα με έναν διαφορετικό και ποιητικό τρόπο, δίδοντας έμφαση στο ότι η ύπαρξή μας αποτελεί μέρος των κύκλων της φύσεως: «Οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών. Φύλλα τα μεν τ’ άνεμος χαμάδις χεέι, άλλα δε θ’ ύλη τηλεθόωσα φύει, έαρος δ’ επιγίγνεται ώρη. Ως δε ανδρών γενεή η μέν φύει η δε απολήγει.» (Ιλιάς, Ζ’, 146) (όπως των φύλλων η γενεά, έτσι και των ανδρών. Τα φύλλα ο άνεμος σκορπίζει στο έδαφος και άλλα το δάσος φύει, όταν έρχεται της άνοιξης η ώρα. Έτσι και των ανδρών η γενεά, η μεν γεννάται, η δε απολήγει.)

Για τους συγχρόνους μας, πάντοτε πολυαριθμότερους, που περνούν τις ημέρες τους στον τεχνητό κόσμο των πόλεων (πάντοτε, επίσης, υπάρχουν περισσότερες πόλεις), είναι συχνά δύσκολο να δούν πέραν του τσιμέντου, του γυαλιού, του ατσαλιού και του ηλεκτρικού φωτός ότι η φύση, παρά την εμφανή απουσία της, συνεχίζει να μας αγκαλιάζει και να χαράσσει τις γραμμές της δυνάμεως της υπάρξεώς μας, μεταξύ της νηπιακής ηλικίας και της λήθης : «Οίη περ φύλλων…».

Η ξεχασμένη φύση, ωστόσο, μας θυμάται μερικές φορές με τον πιο απρόσμενο μα και αναπόφευκτο τρόπο: όταν η βροχή πέφτει στην πόλη και η διάνοια του ανθρώπου δεν μπορεί να την ελέγξει. Είναι μια αντανάκλαση, την οποίαν προτείνει ένα θεμελιώδες μικρό βιβλίο με τον προκλητικό τίτλο : «Αγάπα την Βροχή, αγάπα την Ζωή». Ο συγγραφέας του, συγγραφέας και φιλόσοφος Dominique Loreau, είναι μια γυναίκα που ζεί στην Ιαπωνία, γεγονός που πιθανόν συμβάλλει στην αντίληψη της περί υπάρξεως. Θα αντιγράψω τις πρώτες και ουσιαστικότερες γραμμές του δοκιμίου της: «Σε αυτόν τον ακραία λογικό κόσμο, όπου οι σύγχρονες κοινωνίες επιβάλλουν τους νόμους τους στην φύση και τον άνθρωπο, υπάρχει ένα φαινόμενο που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει ποτέ: η βροχή».

Αυτή είναι μία νέα, μακράς εμβελείας σκέψη. Μας κάνει να αντιληφθούμε ότι, παρά τις εμφανίσεις, η φύση, η μητέρα όλων μας, συνεχίζει να δίδει τον ρυθμό της υπάρξεώς μας, παρά την τεχνητότητα της πόλεως. Σε ευχαριστούμε, λοιπόν, για την βροχή, που μας θυμίζει αυτήν την καθησυχαστική αλήθεια. Τώρα μοιάζει περισσότερο φιλική, μολονότι μερικές φορές είναι κάπως επίμονη στον Ευρωπαϊκό Βορρά.

Source: http://erimihora.blogspot.com/ [3]